هزینه های سیاسی همکاری با روسیه برای ایران



همواره در ایران حتی در میان بیشتر عناصر ضد آمریکایی هم یک نگاه ضد روسی بسیار قدیمی وجود داشته است

دیپلماسی ایرانی- تنها یک هفته پس از این که جنگنده های روسی استفاده از پایگاه نظامی در همدان را برای عملیات هوایی خود در سوریه آغاز کردند، تهران این روند را متوقف کرد. عملیات نظامی روسیه از پایگاه نظامی همدان به مقصد سوریه آغاز نمی شد اگر که تهران با چنین کاری موافقت نمی کرد؛ اما اقدام روسیه در اعلام عمومی این مساله تاثیر منفی بر سیاست های داخلی ایران داشت. انتقادهای زیادی از سوی رسانه های داخلی و مجلس ایران مطرح شد مبنی بر این که چنین صدور اجازه ای به روسیه، نقض قانون اساسی کشور است که به صراحت (طبق اصل 146 قانون اساسی) وجود پایگاه های خارجی در ایران را منع کرده است. مقام های ارشد دولتی در پاسخ به این انتقادها اعلام کرده اند که روسیه در ایران پایگاهی ایجاد نکرده، بلکه تنها در یکی از پایگاه ها سوختگیری کرده است. این استدلال اما از دامنه انتقادها نکاست و به همین دلیل تهران ماموریت های روسیه را تمام شده اعلام کرد. تهران همچنین از طرف روسی به دلیل اعلام عمومی این مساله انتقاد کرد.

این داستان نشان می دهد که گرچه روسیه و ایران، هر دو، از دولت بشار اسد در برابر مخالفانش در سوریه حمایت می کنند و اهداف مشترکی دارند اما وجود یک تصویر بسیار منفی از روسیه در ایران، تمایل دولتمردان جمهوری اسلامی برای همکاری با روسیه در آن حد که به دنبالش هستند را محدود می کند. برخلاف بسیاری از کشورهای جهان سوم در دوران جنگ سرد که به دلیل نگاه ضد غربی تمایل به همکاری با مسکو داشتند، در ایران حتی در میان بیشتر عناصر ضد آمریکایی هم یک نگاه ضد روسی بسیار قدیمی وجود داشته است. این نگاه ضد روسی به دلیل تاریخ طولانی و منفی ایران با روسیه است. تاریخی که شامل موارد ذیل می شود: حمله تزار روسیه در قرن نوزدهم به خاک ایران، تجاوز روسیه تزاری به ایران در دهه نخست قرن بیستم و در واکنش به انقلاب مشروطه، حمایت اتحاد جماهیر شوروی از تجزیه طلبی در شمال غربی ایران پس از جنگ جهانی اول و جنگ جهانی دوم، اشغال شمال ایران در جریان جنگ جهانی دوم توسط نیروهای شوروی و عدم تمایل به عقب نشینی پس از پایان جنگ، و حمایت از صدام حسین در جریان جنگ ایران و عراق در سال های 88-1980میلادی.

روسیه پس از اتحاد جماهیر شوروی نیز در موقعیت های بسیاری ایران را رنجانده است، از جمله مواقعی که با فروش تسلیحات به تهران موافقت می کرد اما بعدا با توافق ایالات متحده این قراردادها را به تاخیر انداخته یا متوقف می کرد، تاخیر در تکمیل نیروگاه هسته ای بوشهر و همچنین حمایت از قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل متحد که تحریم های اقتصادی سنگینی را علیه تهران اعمال کرد. مسکو در شرایطی از این قطعنامه ها حمایت کرد که می توانست آن ها را وتو کند. البته داستان دلخوری ایرانی ها از روسیه به همین جا ختم نمی شود و موارد بسیار دیگری را نیز می توان برشمرد، از جمله تلاش ولادیمیر پوتین برای بهبود روابط با اسراییل و عربستان سعودی، دشمنان قسم خورده ایران.

می توان گفت، گذشته از نمایش های اخیر دیپلماتیک روسیه و ایران که نشان دهنده اتحاد نزدیک دو کشور بود، این اتفاق آخر (توقف اجازه استفاده از پایگاه نظامی ایران توسط روسیه) نشان می دهد که همکاری میان مسکو و تهران دشوار است؛ حتی زمانی که هر دو اهداف مشترکی را دنبال می کنند. حال پرسشی که مطرح می شود، این است "در صورتی که اهداف دو کشور به ویژه در سوریه از یکدیگر دور شود، برای رابطه روسیه و ایران چه اتفاقی خواهد افتاد؟ اگر و زمانی که روسیه و ایران متقاعد شوند که مخالفان بشار اسد شکست خورده اند، هیچ بعید نیست که به دنبال کاهش حضور و نفوذ یکدیگر در دولت بشار اسد باشند.

البته هنوز راه درازی تا چنین احتمالی باقی است و تا زمانی که مخالفان اسد همچنان قوی هستند، روسیه و ایران دلیل روشنی برای همکاری در سوریه دارند. همچنین همان طوری که ولادیمیر پوتین در ماه مارس اعلام کرد نیروهای خود را از سوریه خارج می کند اما در واقع بخشی از آنها را همچنان در این کشور نگه داشت، درباره استفاده از پایگاه های نظامی ایران توسط روسیه نیز ممکن است که این همکاری دوباره ادامه یافته و از سر گرفته شود. با این حال اعلام این که روسیه دیگر از پایگاه نظامی ایران استفاده نمی کند نشان می دهد که همکاری با روسیه برای رهبران ایران هزینه سیاسی دارد.

برخی معتقدند که همکاری روسیه ـ ایران ناشی از ناخشنودی تهران از سیاست های واشنگتن است: سیاست هایی چون کندتر شدن روند لغو تحریم ها نسبت به آن چه تهران توقع داشت تا در صورت اجرایی شدن توافق هسته ای (برجام) رخ دهد. این استدلال شاید درست باشد اما توقف اجازه ایران به روسیه برای استفاده از پایگاه های نظامی اش نتیجه بهبود ناگهانی روابط ایران ـ امریکا نیست. به بیان دیگر، تنش پیش آمده در روابط روسیه ـ ایران می تواند فرصتی را برای سیاست خارجی ایالات متحده فراهم کند که از این مساله بهره برداری کند. اما برای چنین بهره برداری از چنین شرایطی واشنگتن باید درک کند که اصلا چنین فرصتی وجود دارد.

انفجار در بلژیک



یک انفجار قوی بخشی از ورزشگاهی را در شهر "چیمی" بلژیک تخریب کرد.

به گزارش ایسنا، به نقل از خبرگزاری اسپوتنیک، رسانه‌های محلی اعلام کردند که یک انفجار قوی بخشی از یک ورزشگاه را در شهر چیمی در جنوب غربی بلژیک بامداد امروز (جمعه) تخریب کرد.

چندین نفر در این حادثه زخمی شدند اما مسوولان ورزشگاه نگران هستند که این حادثه کشته هم داشته باشد. در همین راستا برخی رسانه‌های محلی اعلام کردند دست کم یک نفر کشته و چهار نفر زخمی شده‌اند.

 به نظر می‌رسد این انفجار یک اقدام انتحاری بوده باشد. البته نماینده اداره خدمات عمومی فدرال کشور در مرکز بحران بلژیک در گفت‌وگو با خبرگزاری ریانووستی گفت: ما در این باره صد درصد مطمئن نیستیم. اما به احتمال بسیار با انفجار گاز مواجه هستیم. هنوز در این باره اظهار نظر رسمی نشده است.

سه پرونده سخت برای رئیس جمهور بعدی امریکا



روزهای شلوغی در انتظار کاخ سفید است
سه پرونده سخت برای رئیس جمهور بعدی امریکا

چه ترامپ برنده این انتخابات باشد و چه کلینتون، چهل و پنجمین رئیس جمهور آمریکا با مشکلات زیادی در عرصه سیاست خارجی باید دسته و پنجه نرم کند و با بحران های زیادی در عرصه بین المللی مواجه می شود که باید سعی کند آنها را آرام کند.

تنها سه ماه به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا باقی مانده و هیچ کس به درستی نمی داند که هر نامزد چه مزیت هایی دارد که بتواند آن را شایسته اخذ مقام چهل و پنجمین رئیس جمهور آمریکا کند. اگر انتخابات امروز برگزار می شد، هیلاری کلینتون می توانست با اختلافی چشمگیر که از زمان جورش بوش دیده نشده، رقیب خود را شکست دهد.

اما تا کنون ثابت شده است که انتخابات 2016 انتخاباتی معمولی نخواهد بود. نامزدی دونالد ترامپ و خیز آن برای رسیدن به کاخ سفید برای چند ماه یک شوخی به نظر می رسید. اما در نهایت کمپین وی به یکی از موفقیت ترین کمپین های حزب جمهوری خواه تبدیل شد. کسی چه می داند، شاید هشتم نوامبر هم ورق برگردد و اوضاع مثل هم اکنون به نفع هیلاری کلینتون نباشد.

اما این که هنوز سه ماه به انتخابات و تعیین تکلیف پست ریاست جمهوری مانده به این معنا نیست که نمی توان برای آینده برنامه ریزی کرد. چه ترامپ برنده این انتخابات باشد و چه کلینتون، چهل و پنجمین رئیس جمهور آمریکا با مشکلات زیادی در عرصه سیاست خارجی باید دسته و پنجه نرم کند و با بحران های زیادی در عرصه بین المللی مواجه می شود که باید سعی کند آنها را آرام کند.

در اینجا سه موضوع مهم که رئیس جمهور بعدی باید به سرعت به آنها رسیدگی کند، مورد توجه قرار می گیرد:

سوریه
جنگ داخلی در سوریه تنها یک منازعه معمولی بین دولت های هم مرز یا بین دولت و نیروهای شورشی نیست، بلکه مجموعه ای از تنازعات مختلف است. بیش از پنج سال و نیم بمباران های بی وقفه، استفاده از انواع تسلیحات و حملات سوریه را از کشوری که روزگاری به جامعه و تاریخ خود مفتخر بود به ویرانه ای تبدیل کرده که تصور بازسازی آن را هم نمی توان کرد. سوریه ای که قبل از آغاز این جنگ کشوری متحد بود که در آن افراد با مذاهب مختلف کنار یکدیگر زندگی می کردند، در سال 2016 تبدیل به مجموعه ای ملوک الطوایفی شده است. شهر حلب، باستانی ترین شهر در طول تاریخ تبدیل به ویرانه ای شده و به تعبیر رئیس کمیته بین المللی سازمان صلیب سرخ یکی از ویران کننده ترین تعارضات شهری را در عصر مدرن تجربه می کند.

رئیس جمهور جدید با منطقه ای رو به رو می شود که اوضاع آن به نسبت 8 سال پیش به مراتب فجیع تر و آشوب زده تر است. آرام کردن خاورمیانه یا حداقل کم کردن حجم خشونت ها و موج مهاجرت لزوم ایجاد یک نهاد بین سازمانی برای بررسی سیاست آمریکا در خصوص سوریه - حتی پیش از استقرار رئیس جمهور جدید - را ایجاب می کند.

تروریسم
مواجهه با مشکل سوریه بدون شک به معنای مواجه با مشکل تروریسم و افراط گرایی نیز هست. خوشبختانه توان داعش نسبت به اوج آن در ژوئیه 2014 به شکل قابل توجهی کم شده است. تولید نفت داعش، درآمد نفتی آن، جریان ستیزه جویان خارجی و کنترل سرزمینی همگی طی سال گذشته کمتر شده است.

با این وجود تضعیف داعش به معنای از میان رفتن این تهدید نیست. داعش در 2017 رفتار القاعده در عراق در سال 2010 را تقلید نخواهد کرد. داعش به خوبی می تواند از شبکه های اجتماعی برای جذب نیرو استفاده کند. داعش تسلط بر اسلام را پیش شرط بیعت یک فرد با خلافت خود خوانده خویش نمی داند. تنها چیزی که یک فرد باید انجام دهد تا به عنوان سرباز داعش دانسته شود، این است که به نیابت از داعش دست به خشونت بزند. مواجهه با این موضوع می تواند برای رئیس جمهور بعدی بسیار دشوار باشد.

رابطه با روسیه
رابطه روسیه و آمریکا در وضعیت بدی قرار گرفته است. سیاست بازیابی روابط با روسیه که دولت اوباما نخستین بار در دوره اول ریاست جمهوری خود از آن سخن به میان آورد، بلافاصله بعد از این که پوتین مجددا در مقام رئیس جمهور قرار گرفت، از میان رفت. به استثنای همکاری روسیه با آمریکا در موضوع مذاکرات هسته ای با ایران، مسکو و واشنگتن در اکثر منازعات بین المللی مقابل هم قرار دارند. سوریه، اوکراین، مانورهای نظامی ناتو در نزدیکی مرز روسیه، جنگ با داعش و برنامه های مدرنیزاسیون هسته ای همگی باعث شده که رابطه دوجانبه آمریکا و روسیه به پایین ترین حد ممکن برسد.

با همه این ها روسیه همچنان یک قدرت بین المللی مهم است. چه سیاستمداران در واشنگتن حاضر به اعتراف باشند و چه نه، حل برخی از مشکلات بدون همکاری مسکو دشوار است. اما برای این که بتوان مسکو را متقاعد به همکاری کرد، آمریکا به رئیس جمهوری نیاز دارد که بپذیرد گذشته ها گذشته است. آمریکا به رئیس جمهوری نیاز دارد که به اندازه کافی عمل گرا باشد که بفهمد روس ها هم منافع ملی خاص خود را دارند که باید از آن دفاع کنند. به طور مثال، آمریکا نباید اوکراین را به نفوذ روسیه واگذار کند تا  بتواند از کمک آن در سوریه برخوردار شود. اما از طرف دیگر نباید از گسترش بیشتر ناتو یا پیوستن اوکراین به غرب هم حمایت کند.

منبع: نشنال اینترست / دیپلماسی ایرانی

۲۰۰ کلاهک اتمی رژیم صهیونیستی به سمت ایران نشانه رفته است



جزئیات یک رایانامه متعلق به وزیر خارجه پیشین آمریکا افشاء می کند که رژیم صهیونیستی ۲۰۰ کلاهک اتمی در اختیار دارد که تمامی آنها را به سمت تهران نشانه رفته است.

به گزارش مهر به نقل از روزنامه «ایندپندنت»، جزئیات یک رایانامه متعلق به «کالین پاول» وزیر امور خارجه پیشین آمریکا افشاء می کند که رژیم صهیونیستی ۲۰۰ کلاهک اتمی در اختیار دارد که تمامی آنها را به سمت تهران نشانه رفته است.

هرچند رژیم صهیونیستی با پیروی از سیاست «ابهام هسته ای» همواره از صحبت در مورد نوع و اندازه سلاحهای خود امتناع کرده است؛ برخی ناظران برآورد می کنند که این رژیم غاصب ۴۰۰ کلاهک اتمی دراختیار دارد.

کالین پاول در این رایانامه افشاء شده خطاب به «جفری لیدز»- یکی از شرکای تجاری خود- به سخنرانی «بنیامین نتانیاهو» در کنگره آمریکا و هشدار وی علیه توافق هسته ای با ایران اشاره می کند؛ توافقی که به اِزای رفع تحریمهای مالی و نفتی بین المللی، قابلیت هسته ای تهران را محدود می سازد. وی در این رایانامه می نویسد: «نتایج مذاکرات آن چیزی نیست که وی [نتانیاهو] انتظار دارد».

کالین پاول در ادامه می نویسد: «بهرحال، ایرانیان اگر هم [یک سلاح هسته ای] بسازند، نمی توانند از آن استفاده کنند. مقامات ایران می دانند که اسرائیل ۲۰۰ کلاهک اتمی در اختیار دارد که تمامی آنها به سمت تهران نشانه رفته است، و ما [آمریکا] نیز هزاران [کلاهک اتمی] در اختیار داریم.

با آنکه کالین پاول آشکارا توافق هسته ای ایران را تأیید کرده است- وی در سپتامبر ۲۰۱۵ در گفتگو با شبکه «اِن بی سی» اعلام کرد که این «یک توافق بسیار خوب است»- اما در گفتگو با لیدز ابراز تردید کرد که ایران قادر باشد «ظرف یکسال» یک سلاح اتمی را به معرض آزمایش گذارد.

در رایانامه مزبور، این سیاستمدار و ژنرال بازنشسته آمریکایی به صراحت اذعان کرد که چنانچه ایران قاطعانه درپی دستیابی به سلاح هسته ای بود، تحریمها برای بازداشتن تهران از این تصمیم کفایت نمی کرد.  

وی می نویسد:‌«آنها [ایرانیان]، به درستی، می گویند که از حق غنی سازی [اورانیوم] برای تأمین انرژی برخوردارند. روسها در احداث یک نیروگاه هسته ای در بوشهر مشارکت داشتند.... بنیامین نتانیاهو نیز مانند نیروهای جاسوسی ما دوست دارد بگوید «یک سال بعد». آنها هر سال این حرف را تکرار می کنند. [ساخت سلاح هسته ای] به این آسانی ها نیست».

لازم به ذکر است که این رایانامه های افشاء شده متعلق به پاول حاوی سخنانی توهین آمیز از جانب این دیپلمات عالیرتبه آمریکایی خطاب به دونالد ترامپ است که وی را «یک رسوایی ملی و فردی منفور در سطح بین المللی» می خواند. پاول در اشاره به هیلاری کلینتون، وی را یک سیاستمدار «آزمند و نه تحول طلب» معرفی می نماید. 

گفتنی است که در رایانامه دیگری متعلق به کالین پاول، وی در پاسخ به درخواست «کن دوبرشتاین» رئیس پیشین ستاد رونالد ریگان- رئیس جمهور سابق آمریکا- مبنی بر عدم حمایت آشکار از توافق هسته ای با ایران، این توافق را «برای کشور [آمریکا] و متحدان آن مفید خواند».

دست دوستی‌آمریکا به سوی ایران!



آرمان امروز-  «در صورت پیروزی هیلاری کلینتون در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، او باید جان کری را به دلیل رابطه منحصر به فرد با همتای ایرانی خود به عنوان نماینده آمریکا در امور ایران منصوب کند.» این موضوعی بود که در گزارش پایگاه خبری نشنال اینترست به آن اشاره شده است. تاکید بر روابط حسنه ظریف و کری به ویژه از سوی یک رسانه آمریکایی را می‌توان از چند جهت مورد بررسی قرار داد و باید منتظر ماند و دید که این تاکید بر ادعای روابط خوب وزرای خارجه ایران و آمریکا چه تاثیری در انتخابات ریاست جمهوری این کشور دارد. نکته قابل تامل در اینجاست که کری و مقامات آمریکایی تمایل زیادی به رفاقت و رفتار حسنه با ایرانی‌ها دارند که این موضوع در سال ۹۳ محسوس بود چنانکه در آن مقطع جان کری گفته بود:« خواهان پرهیز از رو در رویی هستیم.

ما نمی‌خواهیم این وضعیت ما را از مسیری که به خواسته‌مان می‌رساند دور کند. مسیری که ماهیت حقیقتا صلح آمیزِ برنامه هسته‌ای ایران را تایید می‌کند» و پس از آن هم که به ایرانی بودن دامادش اشاره شد، اظهار داشت: «من ایرانی‌ها را پیش از این می‌شناختم. دامادم انسان فوق‌العاده‌ای است، او را بسیار دوست دارم. اما هیچ کشوری را با این گونه نسبت‌ها پیوند نمی‌زنم. من سال‌هاست که با ایران آشنا هستم. خواهرم هم در ایران کار می‌کرد. در مدرسه بین‌المللی درس می‌داد و در تهران زندگی می‌کرد.

متاسفانه خیلی سریع در زمان انقلاب ناچار شد ایران را ترک کند. او مسافر آخرین پروازهای پیش از انقلاب بود. خواهرم فارسی یاد گرفته بود. همیشه به من می‌گفت که دوستان ایرانی اش را دوست داشت و از زندگی در آنجا لذت می‌برد .ایرانیان مردمی بسیار موفق، قابل و پرغرور با تاریخی شگفت انگیزند.» بنابراین از بعد خانوادگی نمی‌توان ایرادی به این نزدیک بودن وارد کرد بلکه بحث اصلی بر سر سیاست‌های آمریکا و دشمنی‌های آنها با ملت ایران از پیش از پیروزی انقلاب اسلامی است که البته پس از مطرح شدن مذاکرات هسته‌ای ، تا حدودی یخ این روابط شکست. ایران با تاکید بر اینکه دشمنی‌های آمریکارا فراموش نکرده است اما برای به ثمر نشستن مذاکرات حول محور فعالیت‌های هسته‌ای به پای میز مذاکره با کشورهای ۱+۵ نشست که آمریکا هم یکی از کشورهایی بود که سعی داشت به نحوی چهره جدیدی از خود نمایان سازد.

یخی که کمی آب شد
در اواخر سال ۹۳ بود که ظریف و کری زمان کوتاهی به قدم زدن با یکدیگر در خیابان‌های ژنو پرداختند. این پیاده روی پس از چند ساعت گفت وگوی طولانی، با انتقاداتی در داخل کشور مواجه شد و اعتراض تعدادی از نمایندگان مجلس را به همراه داشت. فریدون مجلسی، تحلیلگر روابط بین الملل، اعتراض نمایندگان مجلس قبل به این اقدام را متاثر از گفتمانی جناحی دانست که از ابتدای مذاکرات، نسبت به نتیجه آن خوش بین نبوده و همواره مذاکرات را در شان و جایگاه جمهوری اسلامی ایران نمی‌دانستند. اما این مخالفت‌ها در سال ۹۴ کمرنگ‌تر شد، به نحوی که درآن سال یک منبع مطلع به انتخاب گفته بود: روبه‌رو شدن ظریف و اوباما کاملا اتفاقی و غیرقابل اجتناب بود. بعد از سخنرانی دکتر روحانی، ظریف و همراهانش به سمت ورودی حدود یک متری مجمع عمومی که مخصوص وزرا و سران است، جهت خروج از سالن رفتند. وی افزود: مسئولان امنیتی به هیات گفتند، چند لحظه صبر کنید چراکه یک هیات دیگر در سطح رئیس کشور وارد می‌شود. سپس کری و اوباما وارد شدند. وی عنوان کرده بود: با توجه به اینکه اوباما بیش از ۲ ساعت قبل در مجمع سخنرانی کرده و از مجمع به جلسات دوجانبه و چندجانبه رفته بود، حضور مجدد وی در سالن مجمع غیر منتظره و غیرمعمول بود و قابل پیش‌بینی نبود. در واقع، این احتمال وجود داشت که این مواجهه با دکتر روحانی صورت گیرد.این شاهد عینی اضافه کرد: آنها سپس به سمت هیات ایران رو کردند. کری، ظریف را به اوباما معرفی کرد و وی دست داد و گفت به اجرای برجام متعهدند. بعد هم با سایر اعضای هیات دست داد.

ارتباط با ایران برای پیروزی در انتخابات
در سال ۹۵ تمایل طرف آمریکایی به نزدیک شدن به همتایان ایرانی افزایش داشت به نحوی که بخشی از پرونده انتخاباتی شد. در گزارش نشنال اینترست آمده است: با فرض اینکه هیلاری کلینتون برنده انتخابات ریاست جمهوری باشد، صبح بعد از انتخابات او باید با جان کری تماس بگیرد، هیلاری باید از او بخواهد که حداقل به مدت ۶ ماه تا یک سال نماینده ویژه آمریکا در ایران باشد. در حالی که زمزمه‌ها حاکی از آن است که کلینتون احتمالا به دلیل آنکه می‌خواهد سیاست‌های خود را در قبال ایران پیاده کند، جان کری را کنار خواهد گذاشت. به دلیل رابطه منحصر به فرد و حسنه‌ای که کری و ظریف به سختی در جریان مذاکرات هسته‌ای به دست آورده‌اند، این موضوع باید به طور دقیق بررسی شود. کری می‌تواند در دولت آینده نقش مهمی را در رسمی کردن روند دیپلماتیک دیدارها و گفت‌وگو با ایران بازی کند. اگرچه کلینتون ایران را به عنوان یک چالش استراتژیک بلند مدت می‌بیند و از موضع رقیب حزبی خود، برنی سندرز برای عادی سازی روابط با ایران انتقاد کرده بود، متعهد است تا توافق هسته‌ای برجام را اجرا کند. در همین راستا، منصوب کردن جان کری به عنوان نماینده ویژه رئیس‌جمهور در امور ایران به مدت حداقل شش ماه تا یک سال می‌تواند منافع استراتژیک آمریکا را تامین کند.

کلینتون وکیل مدافع ایران
هیلاری کلینتون به موازات بهره بردن از کری برای پیروزی در انتخابات به وکیل مدافع ایران دربرخی موضوعات هم تبدیل شده است چنانکه این نامزد حزب دموکرات آمریکا برای انتخابات ریاست جمهوری از سخنان دونالد ترامپ در مورد لزوم شلیک به قایق‌های ایرانی در صورت نزدیک شدن به ناوهای آمریکایی به شدت انتقاد کرد و گفت: ترامپ می‌گوید اگر نیروهای کشوری دیگر فقط به ناوهای آمریکایی نزدیک شود باید به آنها حمله کنیم و آن‌ها را از صحنه روزگار محو کنیم. او افزود: او (ترامپ) با چنین مواضعی جنگ دیگری را برای آمریکا ایجاد خواهد کرد. در پایان نباید فراموش شود که مقامات جمهوری اسلامی ایران بارها تاکید کرده‌اند که آمریکا به طور کامل در حال اجرای تعهدات برجامی خود نیست.