چگونه با وجود ابتلابه آرتریت روماتوئید، ورزش کنیم؟



 چگونه با وجود ابتلابه آرتریت روماتوئید ، ورزش کنیم؟
ورزش می‌تواند در مدیریت درد مؤثر باشد، اما بیماران مبتلا به روماتیسم مفصلی باید در انجام این کار احتیاط به خرج دهند. همیشه در هنگام ورزش نکات زیر را رعایت کنید.
اگر شما به آرتریت روماتوئید مبتلا هستید، بدون انجام ورزش و تمرینات کششی منظم ممکن است مفاصل شما آنقدر خشک شوند که نتوانید آنها را حرکت دهید و یا خم کنید. دکتر الیزابت آراجو، یک روماتولوژیست و استادیار از دانشکده پزشکی دانشگاه سین سیناتی اوهایو عقیده دارد که شما می‌توانید با ورزش منظم دامنه حرکت مفاصل خود را حفظ کرده و درد‌های ناشی از این بیماری را کنترل کنید.

البته روش ورزش کردن شما وقتی مبتلا به روماتیسم مفصلی هستید، باید متفاوت باشد و شما باید اقدامات خاصی را در جهت پیشگیری از درد و صدمه زدن به مفاصل آسیب دیده انجام دهید. دکتر آراجو می‌گوید، "باید تمریناتی یاد بگیرید که ساختمان عضلانی شما را تقویت کرده و فشار روی مفاصل را کمتر کنند".

و این روش درمانی آرتریت روماتوئید، باید به محض تشخیص بیماری آغاز شود. بهترین استراتژی مشاوره با یک فیزیوتراپیست متخصص در بیماری‌های دردناک است.  مشاور شما باید یک کارشناس ورزش و آشنا به نیازهای بیماران روماتیسمی باشد.یک فیزیوتراپیست می‌تواند یک برنامه روزانه مخصوص شما تهیه کند تا بدانید که کدام تمرینات را باید انجام دهید و از کدام تمرینات پرهیز کنید. آراجو می‌گوید، یک فیزیوتراپیست ماهر می‌تواند حتی در یک جلسه، نحوه صحیح ورزش کردن را به شما آموزش دهد.

کدام ورزش برای روماتیسم مفصلی شما مناسب‌تر است؟
مناسب‌ترین ورزش برای جولی تولینچی 29 ساله از بلومفیلد نیوجرسی، شنا بود. تولینچی در کودکی به ورزش‌هایی مثل بیسبال و سافتبال علاقمند بود و فعالیت جسمانی زیادی داشت. ولی بعد از ابتلا به روماتیسم مفصلی نوجوانان در سن 14 سالگی، دیگر نمی‌توانست به این ورزش‌ها ادامه دهد. بیماری او چنان پیشرفت کرده بود که برای چندین سال مجبور به استفاده از ویلچر بود و تنها پس از عمل جراحی و تعویض دو مفصل زانو و ران خود، توانست دوباره راه برود.

تولینچی فهمیده است که فقط در هنگام شنا درد ناشی از روماتیسم مفصلی او ساکت می‌شود. تولینچی که در استخر سرپوشیده یک باشگاه نزدیک به محل زندگی خود ورزش می‌کند، می‌گوید، "شنا واقعا به من کمک می‌کند، چون در آب استخر وزن شما روی مفاصل فشار نمی‌آورد و  می‌توانید بیشتر از هر زمان دیگر و بدون اینکه مجبور به تحمل درد شوید تمرینات کششی انجام دهید".

10 روش برای ورزش کردن بیماران روماتیسمی
فواید ورزش برای بیماران مبتلا به روماتیسم مفصلی فقط جسمانی نیستند و از نظر روحی نیز به آنها کمک می‌کند. هدر نیتل MA، هماهنگ کننده خدمات ورزشی در کلینیک ورزش، سلامت و توانبخشی ارتوپدی در کلیولند اوهایو عقیده دارد که"ورزش می‌تواند از وقوع افسردگی در افراد مبتلا به این بیماری فلج کننده جلوگیری کند".
نیتل توضیح می‌دهد که،هرچند ورزش می‌تواند به فعالیت‌های روزمره شما کمک کند و از تحلیل رفتن عضلات جلوگیری کند، ولی انتخاب ورزش باید بطور مناسب انجام شود تا بتواند از تخریب مفاصل جلوگیری کرده و مدیریت درد را ممکن سازد.

نیتل 10 راه حل ساده زیر را برای بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید ارائه می‌دهد، تا بتوانند بدون فدا کردن فعالیت جسمانی، از مفاصل خود محافظت کنند:
1- ورزش‌های کم فشار مثل قدم زدن، دوچرخه سواری یا شنا را انتخاب کنید؛ چراکه این ورزش‌ها کمتر به مفاصل شما فشار می‌آورند.
2- قبل از ورزش‌های سنگین‌تر عضلات خود را بخوبی تقویت کنید.
3- اگر مفاصل شما ورم کرده‌اند یا درد دارید،ریز ریز ورزش کنید.
4- سعی کنید که بجای یک جلسه طولانی در روز، تمرینات خود را در چند نوبت انجام دهید.
5- فعالیت‌های خود را طوری تنظیم کنید که هم شامل تمرینات ایروبیک و هم تمرینات استقامتی برای ساخت عضلات باشند تا با این کار از صدمات ناشی از استفاده مفرط از مفاصل جلوگیری کنید.

6- همیشه قبل از ورزش بدن خود را گرم کنید.
7- بعد از انجام تمرینات بدن خود را خنک کنید.
8- برای بهبود دامنه حرکت مفاصل، تمرینات انعطاف پذیری را نیز به فعالیت‌های خود اضافه کنید.
9- از کفش‌های ورزشی مناسبی که ارتعاشات را جذب و از پا‌ها محافظت می‌کنند، استفاده کنید.
10- اگر بیماری شما خیلی پیشرفته است، یا بیش از حد معمول درد دارید، از دیگر روش‌های درمان آبی مثل راه رفتن در استخر، استفاده کنید.
نیتل تاکید می‌کند که، برای گرفتن بهترین نتیجه قبل از هر کاری ورزش‌های انتخابی خود را با پزشک و یا فیزیوتراپیست خود درمیان بگذارید. با مشاوره صحیح و تلاش مضاعف از سوی شما، ورزش می‌تواند یکی از باارزش‌ترین اجزای برنامه درمانی روماتیسم مفصلی باشد.
منبع : ir-med.com

درمان پا پرانتزی‌ها با ورزش



اگر از کسی که زانوی پرانتزی دارد بخواهید صاف بایستد، حتما متوجه این مشکل در دو سطح داخلی پاهای او می‌شوید.
درست در قسمت داخلی مفاصل زانوها قوس بیش از حدی دیده می‌شود و استخوان‌های ران و ساق پاها در یک خط نیستند!

در اصطلاح زانوی پرانتزی به نوعی از تغییرشکل‌های زاویه‌دار زانو می‌گویند که در آن دو کندیل داخلی ران از یکدیگر فاصله گرفته و نمایی شبیه به کمان یا پرانتز ایجاد می‌کنند.

زانوی من پرانتزی است؟
برای این که بتوانید زانوی پرانتزی را تشخیص دهید، باید از فرد بخواهید به صورت طاقباز روی کمر خود دراز بکشد. سپس هر دو پا را در حالت آزاد، کنار هم قرار داده تا بتوانید فاصله دو کندیل داخلی ران‌ها را اندازه‌گیری کنید.

تشخیص زانوی پرانتزی برای کسی که اطلاعات درستی از این ناهنجاری ندارد سخت‌تر است؛ مگر این که این تغییرشکل آن قدر زیاد شده باشد که حتی افراد غیرمتخصص نیز بتوانند زانوی پرانتزی را از زانوی سالم تشخیص دهند.
فاصله دو کندیل داخلی ران در زانوی پرانتزی درجه‌های مختلفی دارد. در درجه اول این ناهنجاری، فاصله دو کندیل داخلی ران به 2.5 سانتی‌متر می‌رسد.

در درجه دوم این فاصله 2.5 تا 5 سانتی‌متر بوده و اگر همین فاصله بیشتر از 5 تا 7.5 سانتی‌متر باشد، زانوی پرانتزی وارد درجه سوم خود می‌شود. در درجه چهارم، فاصله دو کندیل داخلی ران از 7.5 سانتی‌متر نیز می‌گذرد. حتی در صورتی که میزان فاصله دو کندیل داخلی ران کم باشد، تغییر شکل در این ناحیه توسط متخصص پزشکی ـ ورزشی قابل تشخیص است.

چرا پا پرانتزی شدم؟
دلایل مختلفی وجود دارد که باعث ایجاد زانوی پرانتزی می‌شود؛ بررسی‌های علمی نشان داده‌ است استفاده زیاد و بی‌رویه از پوشک بچه می‌تواند باعث زانوی پرانتزی در نوزاد شود! یکی دیگر از دلیل‌هایی که امروز بیشتر از گذشته شاهد آن هستیم، چاقی در کودکان است. این چاقی علاوه بر هزار و یک دردسری که در حال و آینده فرزندانمان ایجاد می‌کند، زانوی پرانتزی را نیز به ارمغان می‌آورد!

از آنجا که در کودک نوپا هنوز استخوان و ماهیچه‌ها بخوبی شکل نگرفته و تحمل وزن او را ندارند، اضافه وزن می‌تواند براحتی در پاها تغییر شکل ایجاد کرده و او را دچار زانوی پرانتزی کند.
از سویی اگر اضافه وزنی هم در کار نباشد، همین که بچه‌ها زودتر از سن رشد خود شروع به راه‌رفتن کنند، این موضوع نیز می‌تواند باعث زانوی پرانتزی شود. به‌جز این، مواردی مانند راشیتیسم (نرمی استخوان)، شکستگی استخوان پا، بخصوص در نزدیکی سطوح مفصلی و همچنین چرخش پاها به سمت داخل، از دیگر دلایل ایجاد زانوی پرانتزی هستند.

البته نباید مشکلات عضلانی پاها را فراموش کنیم. ضعف ماهیچه همسترینگ خارجی (دو سر رانی) یا کوتاهی ماهیچه همسترینگ داخلی (نیمه غشایی و نیمه تاندونی)، همچنین پارگی لیگامان جانبی ـ خارجی زانو نیز می‌توانند زانوی پرانتزی را به دنبال داشته باشند. موارد زیادی در ایجاد این ناهنجاری سهیم هستند؛ بنابراین بهتر است برای شناسایی هر چه سریع‌تر چنین مشکلاتی به متخصصان پزشکی ـ ورزشی مراجعه کنید تا مانع پیشرفت آن شوید.

مهم نیست این شکلی‌ام
متاسفانه بعضی از مردم یا والدین اصلا به ساختار قامتی خود و فرزندانشان توجهی نشان نداده و تصور می‌کنند بدن آنها از اول نیز به همین شکل بوده، پس هیچ اشکالی ندارد که به همین صورت هم باقی‌بماند! در صورتی که بعضی از همین مواردی که آنها به عنوان یک ویژگی منحصر به فرد شخصی می‌دانند، با اصلاح‌ نشدن عوارض جبران‌ناپذیری به همراه دارد. یکی از عوارضی که زانوی پرانتزی برای افراد ایجاد می‌کند، وارد شدن فشار زیاد به سطح داخلی مفصل زانوست.

این مشکل همیشه با ایجاد درد همراه است و شخص را بی‌طاقت می‌کند. البته کار به همین جا ختم نمی‌شود و زانوی پرانتزی در قسمت داخلی زانو نیز با کشش بافت‌های نرم، درد مضاعفی را به‌دنبال می‌آورد. همچنین تغییرات فرسایشی زود هنگامی که با این ناهنجاری پدید می‌آید، باعث ایجاد آرتروز زودرس می‌شود. علاوه بر این زانوی پرانتزی باعث تغییرشکل در ساختمان پا شده و در مراحل پیشرفته‌تر ظاهر ناخوشایندی پیدا می‌کند. دست آخر نیز، فرد نمی‌تواند درست راه برود.

ورزش همیشه حرف اول را می‌زند
برای این که خود و کودکمان از مصائب و سختی‌های زانوی پرانتزی نجات پیدا کنیم، بهتر است در هر سنی برای کنترل و کاهش وزن اقدام کنیم. البته ناگفته نماند همان‌طور که زانوی پرانتزی از دلایل مختلفی نشأت گرفته است، اصلاح کردن آن نیز روش‌های مختلفی دارد. در صورتی که فردی قبل از داشتن زانوی پرانتزی، پایش دچار مشکل دیگری شده، مثلا پاهایش به سمت داخل چرخیدگی پیدا کرده باشد، ابتدا باید این تغییر شکل را اصلاح کرد و بعد از آن سراغ اصلاح زانوی پرانتزی رفت، اما در حالتی که پارگی لیگامان جانبی ـ خارجی زانو دلیل اصلی ایجاد پای پرانتزی است، باید به تقویت ماهیچه‌های چهارسر رانی پرداخته تا بتوانید از بروز تغییرشکل زانوها جلوگیری کنید.

برای این کار باید حرکت‌هایی مانند لگد زدن به توپ، زانو بلند، اسکات (نشستن روی صندلی خیالی) و بشین و پاشو را برای تقویت ماهیچه‌های خود انتخاب کنید. البته ناگفته نماند مقدار و درجه‌ای که در کندیل زانوها ایجاد شده‌اند، باید توسط متخصص پزشکی ـ ورزشی اندازه‌گیری و دقیقا دلیل اصلی زانوی پرانتزی ضعف ماهیچه چهارسر رانی شناخته شود. در غیر این صورت از این تمرین‌ها تأثیرهای مطلوبی به‌دست نمی‌آورید.

حال اگر زانوی پرانتزی بر اثر کوتاهی ماهیچه‌های همسترینگ داخلی باشد، می‌توانید این کارها را انجام دهید. فرد یا کودک را طاقباز می‌خوابانید و از او می‌خواهید پاهایش را دراز کند. شما مچ پای او را با دست گرفته و به سمت خارج چرخانده، همچنین به طور همزمان به سمت بالا نیز می‌آورید. در این حالت ماهیچه‌های همسترینگ داخلی کشیده شده و با تمرین و تکرار روزانه مشکل برطرف می‌شود.

ضعف ماهیچه
اما در صورتی که ضعف ماهیچه دوسر رانی مشکل‌ساز شده باشد، باید این روش را به کار بگیرید: فرد یا کودک را به شکم بخوابانید. از مچ پایش گرفته و ساقش را به خارج بچرخانید. از فرد بخواهید زانویش را کم‌کم خم کرده و به سمت باسنش نزدیک کند. در مقابل این حرکت شما نیز به طور همزمان با دستتان از این کار جلوگیری می‌کنید. توجه داشته باشید باید بتدریج و در جلسه‌های مختلفی، میزان مقاومت را افزایش دهید! در غیر این صورت فرد دچار آسیب و درد زیادی می‌شود.

نکته‌ای که باید درباره زانوی پرانتزی حتما مد نظر داشته باشید، ایجاد تغییر شکل استخوانی است. اگر کار به تغییرشکل استخوانی برسد یا مدت زمان زیادی از این موضوع بگذرد، دیگر قابل اصلاح نیست. همان‌طور که گفته شد؛ شناسایی این نوع ناهنجاری‌ها و آسیب‌هایی که به بدن وارد می‌کند، همیشه اولویت دارند. پس بهتر است از همین امروز به فکر فردا باشید و با مراجعه به متخصص پزشکی‌ ـ ورزشی به بازیابی سلامت خود بپردازید.
منبع:jamejamonline.ir



سلامتی و تندرستی با ورزش

7راه برای نیرومندکردن قدمهایتان درپیاده روی علل به وجود آمدن زانوی پرانتزی و حرکات اصلاحی آن (1) + تصاویر علل به وجود آمدن زانوی پرانتزی و حرکات اصلاحی آن (2) به همراه تصاویر

با این بیماری ورزش نکنید!



 با این بیماری ورزش نکنید!
دکتر احمد باقری‌مقدم، متخصص پزشکی ورزشی معتقد است این شیوه زندگی و باور محدودیت برای شرکت در فعالیت‌های ورزشی بیماران دچار صرع در طول زمان شکل گرفته ولی مبنای علمی‌ای برای منع آنها از فعالیت ورزشی وجود ندارد. درواقع بی‌تحرکی، مراقبت بیش‌ازحد از خود، عزت‌نفس پایین، انزوا، افسردگی و اضطراب، عوامل اصلی محروم ماندن این بیماران از زندگی فعال و پویاست.
با وجود تاکید بر نقش مهم ورزش و تناسب اندام در سلامت، معمولا بیماران مبتلا به صرع از حضور در فعالیت‌های ورزشی منع می‌شوند، علت چیست؟
این محدودیت، ریشه در باورهای غلط و ترس از تشدید بیماری با انجام ورزش و مراقبت‌های شدید والدین، معلمان و پزشکان از این بیماران دارد. آنها به غلط فکر می‌کنند ورزش ممکن است باعث تشدید صرع، بی‌اثر کردن داروها و مستعدکردن بیماران به آسیب و صدمه هنگام ورزش شود.
برای اصلاح این باورهای غلط، کاری انجام نشده است؟
چرا، به‌تدریج با افزایش آگاهی و انجام تحقیقات متعدد، این رویکرد محافظتی دچار تغییر شده است. در فاصله سال‌های 1968 تا 1978، انجمن پزشکی آمریکا توصیه‌های خود را در مورد پرداختن بیماران صرعی به ورزش‌های برخوردی بارها اصلاح کرد. به نحوی که در سال 1968 مخالف، در سال 1974 موافق، 1976 مخالف و در سال 1978 موافق حضور آنها بود!
انجمن قلب ورزشی آمریکا در اصلاح این نظریه و تصویب آن نقش بسیار مهمی داشت. براساس نتایج این شواهد و تحقیق‌ها، بیماران مبتلا به صرع می‌توانند بدون تشدید بیماری، به هر ورزشی اعم از «بدون برخورد» مانند دو یا دوچرخه‌سواری و «برخورد» مانند کشتی یا فوتبال شرکت کنند. با استناد به اطلاعات و مدارک علمی مشخص شد این بیماران می‌توانند در برنامه‌های تناسب اندام، ورزش‌های تفریحی، ورزش‌های رقابتی به‌خصوص از نوع پربرخورد، شرکت کنند.
کودکان مبتلا به صرع هم اجازه شرکت در فعالیت‌های ورزشی را دارند؟
بله، حضور این بیماران در فعالیت‌های ورزشی باعث بهبود وضع سلامت عمومی و ارتقای اعتمادبه‌نفس و رضایت‌مندی شخصی آنها می‌شود. تلاش‌های انجام‌شده در سال 1983، منجر به صدور بیانیه‌ای در رابطه با حضور کودکان مبتلا به صرع در فعالیت‌های ورزشی شد. در این بیانیه آمده است: «وقتی کودکان مبتلا به صرع قصد حضور در برنامه‌های تربیت بدنی و فعالیت‌های ورزشی دارند، مراقبت‌های پزشکی مناسب، کنترل تشنج و نظارت‌های کافی برایشان الزامی است.» با صدور این بیانیه و تغییر دیدگاه، کودکان مبتلا به صرع، تحت نظارت طبی، در فعالیت‌های ورزشی مدارس شرکت می‌کنند و این به معنای پایان محرومیت مطلق آنها از فعالیت‌های بدنی بود.
معمولا این بیماران تحت‌درمان دارویی هستند، لازم است دوز مصرفی داروها برای بیمارانی که ورزش می‌کنند، تغییر کند؟
بر اساس نتایج مطالعه‌های انجام‌شده، نباید دوز داروهای ضدصرع قبل از انجام فعالیت‌های ورزشی تغییر کند. فقط باید سطح خونی این داروها مکررا پایش شود. مطالعه‌های انجام‌شده، هیچ رابطه‌ای میان تغییرات سطح سرمی دارو در ورزش و تکرار تشنج پیدا نکرده‌اند.
بهتر است ورزشکاران مبتلا به صرع چه زمانی داروهایشان را مصرف کنند؟
این بیماران باید داروهای ضدصرع را 2-1 ساعت قبل از شروع فعالیت بدنی مصرف کنند زیرا ورزش با نقش مهاری بر تخلیه معده می‌تواند عبور دارو از معده را کند کند و جذب را به تاخیر بیندازد. همه داروهای ضدصرع عوارض جانبی دارند، اما آنچه اهمیت دارد، تاثیر عوارض جانبی دارو بر کارایی ورزشکار است. خواب‌آلودگی، آتاکسی و اختلال تمرکز بیشترین تاثیر را در کارایی ورزشکار دارند و می‌توانند باعث بروز آسیب شوند. در میان داروهای ضدصرع موجود، به نظر می‌آید «کاربامازپین» از داروهای دیگر بهتر باشد زیرا تاثیری در توانایی مصرف‌کننده ندارد.
مصرف برخی داروها در ورزشکاران ممکن است دوپینگ محسوب شود، آیا داروهای ضدصرع هم این‌گونه‌اند؟
نه، فهرست داروهای ممنوعه اعلام شده و داروهای ضدصرع در هیچ‌کدام از این فهرست‌ها قرار ندارند، بنابراین مصرف این داروها ممنوع نیست و نباید باعث هراس ورزشکاران از محرومیت شود. به علاوه، با توجه به اطلاعات موجود، گرچه داروهای ضدصرع می‌توانند باعث اختلال در عملکردهای شناختی ورزشکاران شوند، اما از آنجا که این آثار خفیف و گذرا هستند، نباید باعث محروم کردن افراد از شرکت در مسابقه‌های ورزشی و حضور در تیم‌های ورزشی شوند.
انجام فعالیت‌های ورزشی باعث بروز یا شدت حمله‌های تشنجی نمی‌شود؟
از گذشته‌های دور پزشکان آگاه و مجرب از نقش محافظتی فعالیت بدنی در برابر تشنج، اطلاع داشته‌اند. 60 سال پیش «لنوکس»، پزشک خبره در صرع نوشت: «حمله صرع معمولا در حالت خواب، استراحت، بیکاری و بی‌فعالیتی رخ می‌دهد.» امروزه نیز مشخص شده فعالیت‌های منظم بدنی با کاهش تحریک‌های الکتریکی شبه صرعی در مغز، می‌توانند نقش محافظت‌کننده‌ای در برابر صرع داشته باشند. تحقیقات نشان داده‌اند اندورفین‌ها (مواد شبه‌افیونی طبیعی درون بدن) در طول ورزش افزایش می‌یابند و از آنجا که بتااندورفین‌ها دیس‌شارژهای تشنجی را مهار می‌کنند، این افزایش می‌تواند مکانیسم دیگری برای بالا بردن آستانه تشنج هنگام ورزش باشد.
شرکت در فعالیت‌های ورزشی تا چه حد خطر آسیب‌دیدگی و مرگ را در بیماران مبتلا به صرع افزایش می‌دهد؟
عوارض و مرگ‌ومیر مرتبط با حوادث ورزشی، مهم‌ترین عامل در محدودیت بیماران صرعی برای حضور در مسابقه‌های ورزشی محسوب می‌شود. محققان دریافته‌اند حدود 7 درصد بیماران صرعی در اثر وقوع حوادث و سوانح فوت می‌کنند که از میان این عده فقط 5 درصد موارد مرگ مربوط به آسیب‌های هنگام تشنج است. به‌طور کلی خطر مرگ‌ومیر یا آسیب، در ورزشکاران مبتلا به صرع که در فعالیت‌های منظم یا مسابقه‌های ورزشی شرکت دارند، بالاتر از سایر افراد نیست. مهم‌ترین آسیب‌های جدی مرتبط با صرع ژنرالیزه (حملات صرعی به صورت تشنج عمومی بدن) شامل شکستگی بازو، شکستگی ران، شکستگی ترقوه و مچ پاست. البته دررفتگی شانه و لگن نیز گزارش شده است. سقوط هنگام تشنج باعث آسیب‌های سر و ستون فقرات گردنی می‌شود. آمار واقعی شکستگی مهره در بیماران صرعی حدود
15 درصد گزارش شده است.
چه توصیه‌ای به بیماران مبتلا به صرع دارید؟
75 درصد مبتلایان قبل از دهه سوم عمر خود دچار این بیماری می‌شوند. یعنی همان زمانی که آماده فراگیری فعالیت‌های بدنی سودمند و لذت‌بخش هستند و بیشترین قابلیت را برای ارتقای توانمندی‌های ورزشی خود دارند. با توجه به اینکه تناسب اندام بیماران مبتلا به صرع در مقایسه با سایر افراد پایین‌تر است و زندگی ساکن‌تری دارند و قدرت عضلانی، توان هوازی، قابلیت انعطاف‌پذیری و ظرفیت قلبی – عروقی آنها از گروه همسان بدون این بیماری ضعیف‌تر است، بنابراین باید بیشتر به ورزش اهمیت بدهند زیرا تجویز فعالیت‌های بدنی منظم، برنامه‌ریزی‌شده و تحت‌کنترل باعث افزایش توانایی فعالیت، توده بدنی، استقامت، کنترل وزن، اصلاح شاخص توده بدنی، ظرفیت قلبی – عروقی و تنفسی و به‌طور کلی ارتقای سلامت عمومی می‌شود.
براساس نتایج یک مطالعه، تجویز برنامه ورزشی 2 بار در هفته، به مدت یک ساعت در هر جلسه برای 15 هفته در زنان مبتلا به صرع، باعث اصلاح پروفایل کلسترول، کاهش دردهای عضلانی، خستگی و افزایش احساس لذت از زندگی در آنها می‌شود. فعالیت‌های ورزشی با آثار مثبتی که بر اعتمادبه‌نفس، عزت‌نفس و کنترل اضطراب دارند، میزان افسردگی، اضطراب، خودکشی، انزواطلبی و بیکاری را بین بیماران صرعی کاهش می‌دهند.
منبع :Salamat.ir



سلامتی و تندرستی با ورزش

6 ورزش ضدآرتروز آیا ممکن است ورزش موجب افزایش وزن شود؟ آیا باسن و ران های بزرگی دارید؟! تردمیل بهتره یا دوچرخه ثابت؟ تمریناتی برای داشتن پاهای قوی فواید دویدن برای سلامتی

بیماری هایی که با ورزش درمان می شوند



ورزش، عمر را طولانی تر می کند، باعث کاهش وزن می شود و به تقویت قلب کمک می کند اگرچه بهترین درمان ورزش است اما به ندرت پزشکان برای بهبود بیماری آن را توصیه می کنند.
میلیون ها نفر در جامعه ما به علت ورزش نکردن از بیماری رنج می برند اما ورزش چه نوع بیماری را درمان می کند:

اضطراب: اضطراب روزانه و نگرانی های کاری برای همه وجود دارد. اضطراب بالینی مزمن هم نوعی از اضطراب است از مسائلی مانند افسردگی نشأت می گیرد. ورزش برای درمان اضطراب و افسردگی مفید است؛ زیرا با آزادسازی هورمون آندروفین احساس خوب ایجاد می کند و خلق و خوی افراد را بهبود می بخشد. افرادی که ورزش می کنند، ۲۵ درصد کمتر دچار اضطراب می شوند.

بهترین ورزش:برای مبتلایان به اضطراب مزمن، ورزش های آرام سازی (مدیتیشن) از جمله یوگا بهترین است زیرا سیستم عصبی را آرام می کند.

ADHD- بیش فعالی
اگرچه این بیماری هیچ درمانی ندارد، اما ورزش تمرکز را بهبود می بخشد. ورزش به طور موقت میزان دوپامین را افزایش می دهد و در نتیجه مشابه داروهایی مانند «ریتالین» عمل می کند. علاوه بر آن، بخشی از مغز را که موظف به گرفتن تصمیمات و کنترل ضربه و تکانه هاست (impulse) تحریک می کند. ورزش اضطراب به وجود آمده بر اثر ADHD را از بین می برد.

بهترین ورزش: بزرگسالان می توانند از هر نوع ورزشی بهره ببرند، اما کودکان بهتر است به ایروبیک و ورزش های تیمی که اعتماد به نفس را افزایش می دهد بپردازند.

از دست دادن حافظه:

ورزش، جریان خون به مغز را تحریک می کند و با رفع عوامل ایجاد مشکلات قلبی مانند کلسترول بالا و سفت شدن رگ ها، مانع لخته شدن خون می شود. مغز سالم به یک قلب سالم نیاز دارد. بررسی ها نشان می دهد بزرگسالانی که به ورزش می پردازند، در تست حافظه، توجه، تصمیم گیری، انجام چند کار با هم و برنامه ریزی، امتیاز بهتری به دست می آورند.

بهترین ورزش: تکرار کار همانند یادگیری یک مهارت جدید، باعث رشد مغز نمی شود. ورزش های ساده مانند پیاده روی کردن از یک مسیر تازه، باغبانی، یا تغییر مسیر دوچرخه سواری و... می تواند بسیار مفید واقع شود.

مشکلات خواب:

به جای مصرف قرص خواب آور، ورزش کنید. ورزش نسبت به مصرف قرص، خوابی بهتر و عمیق تر ایجاد می کند. غیر از آن، کمبود خواب با بروز مشکلات متعددی ارتباط دارد که با ورزش رفع می شود؛ از جمله افزایش وزن، خستگی مفرط، بیماری قلبی و عدم توانایی کنترل استرس... که افزایش وزن باعث آپنه خواب نیز می شود.

بهترین ورزش: هر نوع ورزش ۳۰ دقیقه ای کیفیت خواب را بهبود می بخشد، به ویژه ورزش هایی مانند یوگا و... .

آسم:

شاید نامعقول به نظر بیاید، اما اگر دچار آسم شده اید هرچه بیشتر ورزش کنید کمتر دچار حمله آسم خواهید شد. بالا رفتن وزن تأثیر منفی روی وضعیت بیمار می گذارد؛ زیرا سلول های چربی التهاب ایجاد می کنند.

بهترین ورزش: اگر تصمیم دارید بیرون منزل ورزش کنید سعی کنید در معرض تحریک کننده های محیطی مانند کپک، گرده، آلاینده و حتی هوای خیلی سرد که حمله آسم ایجاد می کند قرار نگیرید.

اختلال نعوظی:

ورزش کردن در این زمینه از زندگی هم برای مرد و هم برای زن مفید است. اختلال نعوظی می تواند بر اثر استرس، پایین بودن کیفیت خواب و خستگی مفرط باشد، ورزش با افسردگی مقابله می کند. در نتیجه نیاز به مصرف قرص های ضدافسردگی را از بین می برد.

بهترین ورزش: هر نوع ورزش مخصوص قسمت تحتانی بدن، جریان گردش خون در این قسمت را بهبود می بخشد. البته به جز دوچرخه سواری که ممکن است روی قسمت تناسلی فشار وارد کند.

قاعدگی و علایم مربوط به یائسگی:

ورزش علایم قاعدگی و یائسگی را کاهش می دهد. اغلب زنان در این دوران دچار اضطراب، تغییر خلق و خو و افسردگی می شوند. ورزش علاوه بر عمل کردن به عنوان انرژی دهنده طبیعی و تقویت کننده خلق و خو، تغییرات هورمونی شایع در این دوران را از بین می برد. در زنان مسن تر، ورزش می تواند باعث افزایش تراکم استخوانی شود که با بالا رفتن سن افت می کند. ورزش می تواند با بیماری قلبی عروقی و چاقی مفرط که ناشی از تغییر هورمونی در دوران یائسگی است مقابله کند.

بهترین ورزش: برای زنان در دوران یائسگی، ترکیبی از ایروبیک و ورزش های مقاومتی و برای کاهش علایم قاعدگی ورزش ایروبیک کافی است.

درد در قست تحتانی، کمر، لگن، زانو و گردن:

تقریباً هر نوع درد را می توان با ورزش کاهش داد زیرا اغلب دردها مربوط به نشستن طولانی مدت، شیوه زندگی بی تحرک، استرس و چاقی مفرط است. همه این ها را می توان با ورزش رفع کرد. درد ممکن است به علت ضعیف بودن عضله در قسمت موثر باشد. درد زانو می تواند به علت ضعیف بودن تاندون در ران باشد. درد گردن و شانه می تواند به علت خمیدگی طولانی مدت پشت ایجاد شود .

بهترین ورزش: ورزش های مقاومتی و ورزش های کششی.

استئوآرتریت:

استئوآرتریت، درد و التهاب در اطراف مفصل ها بر اثر فرسودگی غضروفی است که از مفصل ها محافظت می کند اما نگذارید درد مانع ورزش شود؛ زیرا ورزش باعث کاهش وزن می شود و وارد آمدن فشار روی مفصل های دردناک را کاهش می دهد.

ورزش های مقاومتی، عضله های اطراف مفصل دردناک را تقویت می کند تا فشار وارده روی عضله ها کمی کاهش یابد.

بهترین ورزش: ورزش هایی مانند پیاده روی، شنا و ایروبیک در آب و با مشورت پزشک می تواند مفید واقع شود.

منبع:salamatnews.com



سلامتی و تندرستی با ورزش

6 ورزش ضدآرتروز آیا ممکن است ورزش موجب افزایش وزن شود؟ آیا باسن و ران های بزرگی دارید؟! تردمیل بهتره یا دوچرخه ثابت؟ تمریناتی برای داشتن پاهای قوی فواید دویدن برای سلامتی

بیمارانی که در تختخواب هستند چگونه میتوانند ورزش کنند؟



انجام حرکات ورزشی در تختخواب برای جلوگیری از ایجاد زخم بستر مفید است

بیمارانی که در تختخواب هستند چگونه میتوانند ورزش کنند؟
اگر بیمار شده اید یا اینکه اعضای بدنتان آسیب دیده است، ممکن است اجازه نداشته باشید که از تختخوابتان خارج شوید، اما همچنان ورزش کردن برایتان مفید است. شرایطی همچون سیاتیک یا آسیب‌های عضلانی ممکن است حرکت را برای شما دشوار سازند. اما زمانیکه در تختخواب هم استراحت می‌کنید می‌توانید با ایجاد استقامت به بهبود و حفظ سلامت جسمی تان کمک کنید. در این نوشته چند ایده درباره‌ی اینکه چطور می‌توانید در تختخواب ورزش کنید را برایتان جمع آوری کرده‌ایم

* تا جایی که می‌توانید پاهایتان را بالا بکشید
این نرمش، عضلات شکم شما را منقبض می‌کند. فقط کافی است پاهایتان را ۱۵ سانتیمتر از تخت بالاتر بیاورید. این کار را ادامه دهید تا زمانی که احساس خستگی کنید. این تمرین همچنین به گردش خون در بدنتان نیز کمک خواهد کرد.

* به روی شکمتان بچرخید و پاهایتان را بالا بکشید
این نرمش بر روی عضلات باسن و پشت پای شما کار خواهد کرد. ممکن است در حین انجام این تمرین بر روی ستون فقرات خود فشاری احساس کنید، بنابراین اگر کمرتان آسیب دیده است این تمرین را انجام ندهید.

* پرس سینه‌ی با دمبل
برای انجام این تمرین میتوانید از دمبل های سبک استفاده کنید به کمی هم وزن احتیاج دارید.

تمرین با دمبل برای تقویت عضلات بازو

* تمرینات کششی پایین تنه
برای انجام تمرینات کششی پایین تنه، به راحتی می‌توانید همان طور که بر روی پشت خوابیده‌اید، زانوهایتان را بالا کشیده و تا جایی که می‌توانید به صورتتان نزدیک کنید.

* تمرین پایین تنه با جیم بال یا توپ‌های بدنسازی
پایین تنه‌تان، از زانو به پایین را بر روی توپ قرار دهید و دستانتان را به روی زمین تکیه دهید. حالا توپ را حرکت دهید و سعی کنید آنرا با پاهایتان کنترل کنید.

* با حرکت دادن گردنتان از این طرف به آن طرف به آرامی آنرا نرمش دهید
این تمرین را می‌توانید با قرار دادن یک بالش در زیر گردن یا بدون آن انجام دهید. توسط این روش، عضلات گردن و سرشانه‌هایتان تحریک خواهند شد. این نرمش همچنین به گردش خون در مغزتان نیز کمک خواهد کرد.

* استفاده از توپ اسفنجی برای نرمش انگشتان دست
با فشار دادن توپ‌های اسفنجی توسط انگشتان دستتان، اعصابی که به نوک انگشتان دستتان خاتمه میابند تحریک شده و فعال می‌شوند. این نرمش همچنین به فرایند بهبود بیماری شما نیز کمک می‌کند! توسط انگشتان و کف دستتان توپ را فشار دهید و رها کنید. و این روند را تا جایی که می‌توانید تکرار نمایید.

توجه:
بیمارانی که بی حرکت در رختخواب بمانند، جریان خون در بدنشان به مشکل بر می‌خورد، که نهایتان ممکن است به زخم بستر دچار شوند. بنابراین برای بیمارانی که در رختخواب استراحت می‌کنند، مهم است که نرمش‌هایی داشته باشند تا دچار زخم بستر نشوند.

منبع : fitnessmagazine.ir



سلامتی و تندرستی با ورزش

6 ورزش ضدآرتروز آیا ممکن است ورزش موجب افزایش وزن شود؟ آیا باسن و ران های بزرگی دارید؟! تردمیل بهتره یا دوچرخه ثابت؟ تمریناتی برای داشتن پاهای قوی فواید دویدن برای سلامتی