آشنایی با سنت‌های ماه مبارک رمضان



ماه مبارک رمضان در گوشه و کنار کشور با آداب و رسوم گوناگون برگزار می‌شود

هدیه از بزرگ‌تر‌ها
در استان مازندران روزه‌دارانی که تازه به سن بلوغ رسیده‌اند و اولین رمضان دوران تکلیف خود را می‌گذرانند در نخستین روز‌ ماه مبارک تا زمانی که از سوی بزرگ‌ترها به‌عنوان روزه‌سری هدیه‌ای نگیرند، افطار نمی‌کنند. معمولاً این هدایا شامل چادر نماز و طلاجات برای دختران و پول و انواع نقره‌جات برای پسران است.

در مازندران افرادی که حاجتی داشته باشند برای برآورده‌شدن آن نذر ختم انعام می‌کنند و برای این کار از کسانی که در قرائت قرآن تبحر دارند دعوت می‌کنند و به هنگام خواندن قرآن مقداری نمک، چند قرص نان و چند ظرف آب در سینی بزرگی می‌گذارند و در مجلس قرار می‌دهند.
پس از خواندن سوره انعام افراد روزه خود را با غذاهایی که در سینی قرار دارد باز می‌کنند و نان‌های باقیمانده را به‌عنوان تبرک در سفره نان قرار می‌دهند تا برکت پیدا کند و در ادامه صاحب مجلس سفره افطار را پهن می‌کند.

طبل زدن
در گذشته در روستاهای استان سمنان چند نفر از اهالی با به صدا در آوردن طبل در کوچه می‌گشتند و مردم را برای سحر بیدار می‌کردند.
در صورتی که پس از بیدارباش عمومی، صاحبخانه‌ای با روشن کردن چراغ، بیدار بودن خود را اعلام نمی‌کرد روز بعد به پرس و جو می‌پرداختند و چنانچه مشکلی وجود داشت به یاری او می‌رفتند که این روح همدلی را بین مومنان تقویت می‌کرد.

کلوک اندازون
شیرازی‌ها آخرین جمعه قبل از‌ماه مبارک رمضان را کلوک اندازون می‌گویند.
در این روز رسم است که اگر‌ ماه رمضان در تابستان افتاده باشد مردم دسته‌دسته به گردشگاه‌های اطراف شهر مثل باغ‌های سرسبز قصردشت و مکان‌های دیدنی شیراز می‌روند و آن روز را به خوبی و خوشی به شام می‌رسانند.
در روزهای‌ ماه مبارک رمضان بعضی نذر دارند و افطاری می‌دهند و به‌طور کلی مهمانی‌ها در این‌ماه به شکل افطاری برگزار می‌شود.
خانواده‌هایی که دختر خود را به خانه بخت فرستاده باشند در نخستین‌ماه مبارک رمضان پس از عروسی پدر و مادر دختر موظف هستند یک افطاری کامل تهیه دیده همراه با هدایایی به خانه داماد بفرستند؛ به این افطاری در شیراز روز والون می‌گویند.
خوراکی‌های ویژه‌ماه مبارک رمضان در شیراز رنگینک‌، ترحلوا‌، کوفته هلو‌، کشمش پلو و قنبر پلو است.

دوست دوست
مراسمی تحت عنوان «دوست دوست» در استان یزد در شب بیست‌و‌هفتم‌ماه مبارک رمضان برگزار می‌شود.
در این مراسم عده زیادی از پسربچه‌ها پس از اذان مغرب و عشا، با مراجعه به منازل محل خود اشعاری را در مدح حضرت علی(ع) با شعار «دوست‌دوست علی دوست» می‌خوانند و تقاضای هدیه می‌کنند.
کلوخ‌اندازان از جمله آداب و رسومی است که مردمان مومن یزد با انجام آن به استقبال‌ماه مبارک رمضان می‌روند.

همچنین در قدیم مردم یزد برای رویت هلال اول‌ماه رمضان‌، غروب روز آخر شعبان بالای پشت بام و مناره‌های مسجد رفته و با نگاه عمیق به آسمان‌ماه را جست‌وجو می‌کردند و درصورت مشاهده‌، تکبیر فرستاده و اعمال مخصوص شب اول‌ماه رمضان را بجا می‌آوردند.
اگر به‌علت ابری بودن آسمان رویت هلال اول‌ماه ممکن نبود افرادی را به آبادی‌ها و شهرهای نزدیک که افق‌شان با شهرها یکی باشد می‌فرستادند که در اصطلاح به این عمل «قاصد درکردن» می‌گفتند‌.

بیدار کردن اهالی
بیدار کردن اهالی هنگام سحر در روزگاری که رسانه‌های جمعی به این گستردگی فعالیت نمی‌کردند یکی از آیین‌های همگانی در بخش‌های مختلف کشورمان بود که در هر منطقه به شکلی خاص صورت می‌گرفت.

در یکی از روستاهای قدیمی شهرستان بیرجند به‌نام رامنگان یکی از ریش‌سفیدان و افراد مسن روستا حدود یک ساعت قبل از اذان صبح بیدار می‌شد و با دعا و مناجات به درگاه خدا و سپس با صدای بلند اهالی روستا را بیدار می‌کرد.

سحرخوانی
در سیستان و بلوچستان به‌عنوان استان جنوب شرقی کشور‌، از سال‌های پیش «سحرخوانی و رمضان خوانی» رواج داشته است.
این آیین در‌ ماه مبارک رمضان و در ساعت‌های نزدیک به اذان صبح برگزار می‌شود تا روزه‌دارانی که هنوز بیدار نشده‌اند فرصت باقیمانده را برای صرف سحری از دست ندهند.

یکی دیگر از سنت‌های جامعه مسلمان شیعه و سنی این استان افطاری به نیازمندان است. آیین رمضان خوانی نیز از هشتم تا چهاردهم‌ماه رمضان در سیستان مرسوم است.

در این آیین که شب هنگام اجرا می‌شود، جمع زیادی از نوجوانان و جوانان هر محله در مقابل منازل سایر مردم اجتماع کرده و اشعار محلی را با صدای رسا می‌خوانند.اهل سنت نیز از بیستم‌ماه رمضان، نماز قیام را برپا می‌کنند که این نماز از ساعت 12شب آغاز و پیش از سحر به پایان می‌رسد.
در نماز قیام هر شب نمازگزار باید سه جز قرآن را در نماز تلاوت کند یا به امام جماعت که تلاوت می‌کند گوش فرا دهد.

سحر شده خواب نمانید
استان گیلان یکی از شمالی‌ترین استان‌های کشور است. این استان این روز‌ها میزبان مسافران تابستانی است و آنها می‌توانند با سنت‌ماه رمضان این منطقه آشنا شوند.یکی از این سنت‌ها «سحر شده خواب نمانید» است.

این سنت به این شکل است که چند دقیقه قبل از اذان صبح از گلدسته‌ مساجد و بام برخی خانه‌ها، هنگام سحر این جمله اعلام می‌شود تا کسی خواب نماند.در بعضی نقاط استان گیلان هم مردم در سالیان گذشته هنگام سحر گوش به بانگ خروس سفید می‌دادند و با نخستین آواز خروس از جا برمی‌خاستند.
از دیگر سنت‌های قدیمی استان گیلان در این‌ماه افطاری دادن به‌عنوان نذری است. دعوت از خویشاوندان عروس یا داماد، به‌ویژه در دوران نامزدی تقریبا در تمام نقاط استان گیلان در‌ماه مبارک رمضان معمول است.

دیدار از دوستان
یکی از مراسم مخصوص‌ماه مبارک رمضان در قزوین ‌که در گذشته رونق بیشتری داشته ولی امروزه هم کم و بیش اجرا می‌شود، دیدار دوستان و آشنایان بعد از افطار است.
در این مجالس، افراد فامیل یا دوستان دور هم جمع می‌شوند و ضمن تناول شب چره با خواندن ابیاتی از دیوان سعدی یا حافظ و داستان‌گویی به شب‌نشینی می‌پردازند.

پیشباز ‌ماه رمضان
مردم استان همدان همانند دیگر مناطق کشور چند روز مانده به آغاز‌ماه رمضان به استقبال این‌ماه می‌روند که این استقبال آیین «پیشباز» از ‌ماه رمضان نامیده می‌شود.
آیین استقبال به این شکل است که مردم برای آمادگی هر چه بیشتر برای روزه گرفتن در‌ماه مبارک رمضان، روزهای اول، پانزدهم و آخر‌ماه شعبان را روزه می‌گیرند.
یکی دیگر از سنت‌های قدیمی‌ماه رمضان در همدان، مراسم کیسه برکت است. فرستادن افطاری از سوی داماد به خانه عروس از دیگر سنت‌های این منطقه است.
مطابق این سنت دیرینه در‌ماه رمضان دامادی که نوعروس خود را نامزد کرده حداقل یک شب افطاری نامزدش را به خانه پدر عروس می‌فرستد.
این افطاری شامل چند قرص نان، برنج، روغن حیوانی، یک عددمرغ یا ماهی، سیب سرخ، شیرینی انگشت پیچ و میوه‌های فصل است.

اطعام نیازمندان
از سنت‌های قدیم مردم قم که همانند مردم استان‌های دیگر است در ماه مبارک رمضان پختن غذا از سوی افراد نیکوکار و تقسیم بین نیازمندان است.
نیکوکاران معمولا غذاهایی که اغلب نیازمندان، توانایی طبخ آن را ندارند تهیه می‌کنند.

دم‌دم سحر
استان بوشهر به‌عنوان یکی از استان‌های جنوبی کشور سنت‌های گوناگونی دارد که یکی از این سنت‌ها «دم‌دم سحری» است. دم‌دم، نوعی دهل است که در بوشهر رایج است.
در بخش‌هایی از حومه‌های شهر بوشهر به آن گم‌گم سحری هم می‌گویند. این نامگذاری به‌دلیل صدای حاصل از دم‌دم زنی است که صدایی شبیه به تلفظ واژه گم، ‌گم یا دم، دم از آن به گوش می‌رسد و خبر از وقت اذان صبح می‌دهد.

گرگیعان
«گرگیعان» یکی از رسم‌هایی است که در شب پانزدهم‌ماه مبارک رمضان مصادف با ولادت کریم اهل‌بیت امام‌حسن‌مجتبی(ع) در خوزستان برپا می‌شود.
این مراسم معمولا بعد از نماز مغرب و عشا از سوی پسران و دختران هفت تا 15ساله با پوشیدن لباس‌های سفید و سبز شکل می‌گیرد.
آنها با کوبیدن بر قوطی‌های حلبی و کف زدن و سردادن شعار از روزه‌داران یا صاحبخانه می‌خواهند که با دادن شیرینی، کام آنها را شیرین کنند.

ختم قرآن
جنوبی‌ترین استان کشور استان هرمزگان است که مردم این استان شب بیست‌ویکم رمضان آیین‌های ختم قرآن و فاتحه خوانی برای اموات را برگزار می‌کنند.
این برنامه از این قرار است که هرمزگانی‌ها عصر هر روز چند قاری معروف را به منزل خود دعوت می‌کنند تا هرکدام یک جزء قرآن را به نیت شادی روح اموات دعوت‌کننده، تلاوت کنند.

این رسم سابقه دیرینه نزد هرمزگانی‌ها دارد و آنها معتقدند که اموات در‌ماه رمضان چشم انتظار هستند. از آنجاکه ساکنان این استان در بیشتر فصول سال ‌ماه رمضان را در هوای گرم سپری می‌کنند، در سفره سحری آنان شربت خاکشیر و آبلیمو بسیار رایج است.
منبع:hamshahrionline.ir



بیشتر بخوانید تا بیشتر بدانید

آداب و رسوم مردم گلستان در ماه رمضان آشنایی با آداب و رسوم مردم همدان در ماه مبارک رمضان آداب و رسوم ماه رمضان در افغانستان آداب و رسوم ماه رمضان در قرقیزستان فانوس رمضان، سنت فاطمیان در مصر گرداندن سینی‌های بزرگ افطاری سنت حسنه ماه رمضان در دهلران +تصاویر

آشنایی با آداب و رسوم مردم خاش در ماه مبارک رمضان



حضور نمازگزاران روزه‌دار در مساجد در وقت افطار سنت مردم خاش می باشد

همه ساله مردم شهرستان مرزی خاش در استان سیستان و بلوچستان در آستانه ماه مبارک رمضان و در ماه مبارک شعبان با گرفتن روزه‌های مستحبی، غبارروبی و عطرافشانی مساجد، آغاز جلسات ترجمه و تفسیر قرآن کریم و خرید مایحتاج ماه مبارک رمضان با آمادگی کامل به استقبال ماه میهمانی خدا می‌روند.

منطقه سیستان و بلوچستان، خواندن نماز 20 رکعتی تراویح یکی از سنت‌هایی است که از دیرباز تاکنون در این منطقه رواج داشته و مردم اهل سنت شهرستان به آن پایبندند.

نماز تراویح بعد از اداری فریضه‌ی عشاء به صورت نمازهای دو رکعتی و در 20 رکعت خوانده می شود و در طول شب‌های ماه مبارک رمضان، حافظان کلام وحی در این نماز به تلاوت قرآن کریم می‌پردازند و در دهه آخر ماه مبارک رمضان، جشن‌های ویژه ختم کتاب آسمانی قرآن کریم در مساجد گرفته می‌شود.

در ماه مبارک رمضان به ویژه شب‌های این ماه بزرگ، نوای دلنشین تلاوت قرآن کریم توسط حافظان این کتاب الهی در نقاط مختلف این شهرستان طنین انداز می‌شود و از مساجد مختلف شهر، به گوش می‌رسد.

حضور نمازگزاران روزه‌دار در مساجد در وقت افطار از دیگر سنت های حسنه ای است که اکثر مردم شهرستان خاش به آن پایبندند.
مردم این شهرستان روزه خود را با آب، خرما، حلوای خرما، آب شربت، چلبکی ( نوعی نان که توسط خانم‌های خانه‌دار با خمیر آرد، روغن و شکر پخت می شود) زولبیا، بامیه و نان گرم افطار می‌کنند.

خوراک آش، سوپ، آبگوشت، قرمه سبزی، خوراک بنه و ماست کشک از مهم ترین غذاهایی هستند که مردم شهرستان خاش از آنها در وقت های افطار و سحر استفاده می‌کنند.
نواختن طبل و خواندن اشعار ویژه در وقت سحر از رسومات گذشته مردم این دیار بوده است اما امروزه با صوت قرآن کریم که از برخی مساجد پخش می شود، زنگ ساعت، تنظیم تلویزیون و زنگ تلفن و غیره در وقت سحر بیدار می‌شوند و یا اینکه همسایه‌ها و آشنایان فامیل با کوبیدن درب منازل، مردم را برای صرف سحر بیدار می‌کنند.

مردم شهرستان خاش همچنین در آستانه عید سعید فطر در بازارهای شهر حضور یافته و اقدام به خرید کفش و لباس نو برای پوشیدن در روز عید فطر می نمایند. نماز عید سعید فطر نیز در مصلی های بزرگ و با شکوه خاصی اقامه می‌گردد.

کمک به فقرا و نیازمندان، حضور پررنگ تر از گذشته در مساجد، تلاوت قرآن کریم، پرداخت زکات و صدقات فطریه، دوری از خوردن و نوشیدن، حضور بر سر مزارها برای فاتحه خواندن برای مردگان، از دیگر رسوماتی است که مردم شهرستان خاش در ماه مبارک رمضان و روز عید سعید فطر به آن پایبندند.

وجود 450 مسجد و 15 حوزه علمیه با ظرفیت بیش از دو هزار طالب العلم و ده ها فارغ التحصیل و عالم دینی، شهرستان خاش را به عنوان شهر حافظان و عالمان دین مشهور کرده است.

منبع:hamshahrionline.ir



بیشتر بخوانید تا بیشتر بدانید

آداب و رسوم ماه رمضان در فرهنگ مردم آداب و رسوم مردم گلستان در ماه رمضان آداب و رسوم یزدیها در شبهای قدر آشنایی با آداب و رسوم مردم همدان در ماه مبارک رمضان آشنایی با سنت‌های ماه مبارک رمضان آیین نقاره زنی در اصفهان

لباس عروس در کشورهای مختلف



در فرهنگ غرب عروس به طور سنتی یک پیراهن سفید در روز عروسی خود می پوشد. اما اگر بخواهیم وسیع تر نگاه کنیم، در کشورها و فرهنگ های مختلف لباس عروس های بسیار متنوعی وجود دارند. برخی عروس ها خود را با لباس های رنگارنگ زینت می دهند، برخی با رسوم محلیشان دست ها و صورت خود را نقاشی می کنند و برخی صورت خود را زیر لایه ای از جواهر یا حجاب پنهان می کنند.
 

البته هر کسی این سنت ها را تایید نمی کند، و خیلی از مردم آنچه را که دوست دارند در بزرگترین روز زندگیشان می پوشند. اما در این مطلب روش های جالب و متفاوتی که مردم فرهنگ های مختلف این روز را جشن می گیرند مشاهده می کنید، حتی شاید آن ها الهام بخش شما برای یک جشن عروسی متفاوت باشد.
 

لباس عروس های هندی

عروسی هندی
در فرهنگ هندی لباس های عروسی معمولا به رنگ صورتی یا قرمز هستند. زنان متاهل در شمال کشور معمولا با یک خال قرمز در وسط پیشانی خود شناخته می شوند.
 

عروس و دامادهای نیجریه

عروس نیجریه
نیجریه یک کشور بزرگ با حدود 250 گروه قومی و بیش از 500 زبان است. بنابراین مراسم عروسی براساس منطقه، مذهب و نژاد تغییر می کند. با این حال عروس های نیجریه اغلب رنگ های روشن می پوشند. هم چنین آن ها اغلب یک سربند به نام Gele می پوشند.

عروس و داماد در غنا

عروسی سنتی در غنا
مراسم سنتی ازدواج در غنا اغلب بسیار رنگارنگ است و هر خانواده طرح پارچه مخصوص به خود ار دارد که با آن لباس عروس و داماد دوخته می شود.
 

 

عروسی های سنتی قزاقستان

عروس قزاقستان
در عروسی های سنتی قزاقستان، عروس ها معمولا یک روسری «Saukele» برای حجاب صورت استفاده می کنند. این روسری بلند قبل از اینکه دختران به سن ازدواج برسند آماده می شوند.

لباس عروس مغولستانی

عروس مغولستان
در عروسی های سنتی مغولستان عروس و داماد هرکدام لباسی می پوشند که «Deel» نام دارد. دیل شکلی از لباس های طرح دار است که قرن هاست توسط مغول ها و دیگر قبایل کوچ نشین آسیای مرکزی پوشیده می شود.

مراسم عروسی سنتی ژاپنی

عروسی ژاپنی
در مراسم عروسی سنتی ژاپنی، عروس اغلب برای مراسم رسمی یک کیمونوی سفید می پوشد که نماد پاکی و دوشیزگی می باشد. بعد از مراسم عروس ممکن است لباسش را به رنگ قرمز تغییر دهد.
 

لباس سنتی عروس و داماد

عروسی اسکاتلند
مردان در اسکاتلند به طور سنتی دامن قبیله خود را می پوشند. بعد از مراسم عروس شالی به رنگ های قبیله همسرش به نشانه انتقال او به خانواده جدید می پوشد.
 

لباس های سنتی عروس

عروس رمانی از منطقه «Oas»
عروسی ها در این منطقه یک رویداد مهم در شمال غرب ترانسیلوانیا به حساب می آیند. عروسی توسط والدین سازماندهی می شود و عروس و داماد آماده رسوم متنوعی از جمله آماده کردن جهیزیه و لباس، انتخاب والدین تعمیدی و آماده کردن پرچم عروسی می شوند.

در چین رنگ قرمز نماد خوشبختی است

عروسی چینی
در چین رنگ قرمز نماد خوشبختی است. هم چنین معتقدند این رنگ ارواح شیطانی را دور نگه می دارد. بنابراین جای تعجب نیست که لباس عروس های چینی اغلب به رنگ قرمز باشند.

آداب و رسوم عروسی در منطقه گورا

عروسی در منطقه «گورا» بین کوزوو و مقدونیه
مردم گورانی اغلب مسلمان های باایمانی هستند اما سنت ها و آداب و رسوم آن ها حاوی عناصر مختلف کفر است. عروس با یک اسب سفید مزین به روسری و چتر تزئینی حمل می شود و با خانواده اش به خانه همسایه داماد همراهی می شود.

مراسم سنتی ازدواج در یاکان

عروسی در یاکان
یاکان یک گروه قومی زبانی است که عمدتا در جزیره باسیلان در فیلیپین ساکن هستند. مراسم سنتی ازدواج معمولا شامل دو مراسم است، یکی مراسم اسلامی و دیگری مراسم سنتی پیش از اسلام. مراسم توسط پدر و مادر مدیریت می شود و چهره عروس و داماد برای مراسم نقاشی می شود.
 

 

لباس سنتی عروس در پرو

عروسی سنتی پرو
لباس سنتی عروس در کوه های آند معمولا روشن است و شامل ردا و کلاه بافته شده و تزئین شده با منگوله و مواد بازتابنده است. یک دامن مخصوص و پانچو برای عروس و داماد در روز عروسی ساخته می شود.

مراسم سنتی عروسی در مجارستان

عروس مجارستان
در مراسم سنتی عروسی در مجارستان یک لباس عروس معمولا یک پیراهن گلدوزی شده با طرح های گل و سه رنگ روشن است. او اغلب آرایش مویی که به زیبایی و استادانه بافته و با گندم تزئین شده بر سر می گذارد.

لباس سنتی عروسی در نروژ

عروسی سنتی در نروژ
در نروژ لباس سنتی عروسی بوناد نام دارد. این لباس همچنین برای مراسم دیگری مثل مهمانی های تعمید پوشیده می شود.
منبع:bartarinha.ir



بیشتر بخوانید تا بیشتر بدانید

مراسم ازدواج ترکمنها هر دین یک رنگ؟! آداب و رسوم ازدواج در کرمانشاه آداب و رسوم مراسم بله برون اولین حلقه ازدواج را چه کسی به دست کرد؟! بازگویی بخشی ازآداب و رسوم درتهران نه چندان قدیم

مهمانخانه اعراب خوزستان در وادی فراموشی



مهمانخانه اعراب خوزستان

کلمه مضیف از ضیافت یا مهمانی گرفته شده است. در زمان قدیم 99 درصد خانه های اعراب، محلی مخصوص برای پذیرایی از مهمانان خود داشتند.
مضیف، کپر یا اتاقی بزرگ در کنار محل زندگی یا خانه شیخ است که در گذشته کارکردهای بسیاری از جمله رتق و فتق امور قبیله، داوری و حل اختلاف، تبادل اخبار و اطلاعات را داشت.

مردم خوزستان از گذشته های دور به دنبال ساخت سازه هایی بودند که در گرمای طاقت فرسا خنک باشد و در سرما گرم.
به همین منظور فرشی از نی در و دیوار اتاقکی می شد برای پذیرایی از مهمانان بزرگان قوم (شیوخ) یا کسانی که مکنت مالی دارند.

ساخت مضیف و متصل کردن نی ها به یکدیگر کار مشقت آوری است. نی‌‌ها دو پوسته متفاوت دارند که در مرحله اول سازندگان مضیف یک پوسته را از نی‌‌ها جدا می‌‌کنند. نی‌‌های پوست گرفته شده، بیشتر برای ستون‌های اصلی و فرعی استفاده می‌‌شوند.

پس از کارگذاشتن ستون‌ها درون گودال‌‌ها و تثبیت آنها با چوب‌های بلند و فشار آوردن از دوطرف به ستون، نوبت به محکم کاری ستون می‌‌رسد. محکم‌کاری با ملاط کاهگل انجام می‌شود. بعد از یک تا دو شبانه‌روز با خشک شدن ملاط ستون‌ها محکم می شوند.

یکی از رسوم رایج در مضیف مراسم قهوه خوری نام دارد

بعد از نصب ستون‌ها مضیف آماده است و نوبت به فرش و تزئینات داخلی آن می‌رسد. مضیف با فرش‌های دستباف، بالش‌های خوش‌رنگ‌پر، منقل زیبا، دله و فنجان‌های قهوه‌ و عود‌های خوشبو و هنرهای محلی تزیین می‌شود.

یکی از رسوم رایج در مضیف مراسم قهوه خوری نام دارد. امروزه این مراسم رونق خود را از دست داده و بیشتر در مراسم عزا، عروسی، میهمانی شیوخ و جشن‌های خاص مانند عید قربان و فطر برگزار می‌شود. با این حال مشکلاتی که در دادگاه‌ها حل و فصل نمی‌شود، شاید در مراسم قهوه‌خوری با خوشی پایان یابد.

در مضیف شیخ دستور آماده سازی قهوه را می دهد. هنگامی که اولین قهوه آماده سرو می شود، میزبان آن را در ظرف کوچکتری ریخته سپس این مراسم آیینی با زیرکی و دانایی ادامه می‌یابد. به این نحو که میزبان ظرف را در دست چپ و فنجان مخصوص قهوه خوری که فنجانی بدون دسته است و فنیان خوانده می شود را در دست راست گرفته، از سمت راست مجلس شروع به سرو قهوه می کند.

مضیف های عربی

 
میزبان پس از ریختن قهوه درون فنجان، آن را به نوک ظرف می‌زند و برای تعارف با دست راست بدون این‌که کمر را خم کند فنجان قهوه را به میهمان تعارف می کند و میهمان نیز با دست راست قهوه را دریافت می‌کند و بدون زمین گذاشتن فنجان آن را میل می کند. اگر گیرنده فنجان پس از نوشیدن قهوه، فنجان را بدون هر گونه حرکتی به میزبان برگرداند، بدین معناست که درخواست فنجان دیگری دارد.

تعداد مضیف های موجود در خوزستان که تنها شهر دارای مضیف است بسیار کم شده است به گونه ای که تنها دو مضیف بزرگ و سالم به جا مانده است.

منبع:mehrnews.com



بیشتر بخوانید تا بیشتر بدانید

آداب و رسوم مردم خوزستان

هندی‌ ها چگونه غذا می‌خورند!؟



خوردن با دست از آدابِ غذا خوردن در هند به شمار می‌آید

خوردن و آشامیدن در هندوستان نیز مانند سایر فرهنگ‌ها دارای جایگاه ویژه‌ای بوده و دارای فرهنگ و آداب و رسوم خاص می‌باشد. آداب میز غذا از فرهنگی به فرهنگ دیگر متفاوت است، اگرچه همیشه یک سری قوانین و آدابِ غذا خوردن در فرهنگ‌ها وجود دارد که باید حتماً رعایت شود. زمانی که در رستوران‌های هند و یا خانه‌های مردم غذا می‌خورید باید آداب غذا خوردن را رعایت کنید.

کارد، چنگال و قاشق
اگرچه آشپزی و پخت و پز کردن در آشپزخانه‌های کشور هندوستان مستلزم استفاده از وسایل و ابزار بُرنده مانند انواع کارد، چنگال و غیره می‌باشد که برای موارد مختلف از آنها استفاده می‌شود، اما طبق سنتی که در هندوستان وجود دارد هندی‌ها به هنگام خوردن از قاشق و چنگال و کارد استفاده نمی‌کنند. از نظر آنها خوردن بسیاری از غذاها مانند انواع نان‌های هندی و کاری (به گوشت پخته شده همراه با سبزیجات گفته می‌شود که با انواع سُس‌ها سرو می‌شود) زمانی لذت‌بخش است که با دست خورده شود.

گفته می‌شود که شاه ایران، زمانی که سفری به هندوستان داشته‌اند چنان تحت تأثیر این رسم مردم هند (غذا خوردن با دست و بدون استفاده از قاشق و چنگال) قرار می‌گیرد که نکته جالبی را اظهار می‌دارد، وی می‌گوید: غذا خوردن با قاشق و چنگال مثل این می‌باشد که به کمکِ یک مترجم عاشق شوی!

هندی‌ها معمولاً غذا خوردن با دست را اینگونه توجیه می‌کنند: غذا مقدس است و باید با دست لمس شده و خورده شود تا لذتِ خوردنِ آن حس شود. غذایی که با کارد و چنگال خورده می‌شود هیچ لذتی ندارد. خوردن با دست از آدابِ غذا خوردن در هند به شمار می‌آید که نیاز به تمرین و تجربه دارد و لازمه آن تمیز بودن دست می‌باشد. در ابتدا، دستها بویژه در قسمت ناخن‌ها باید کاملاً شسته شوند.

نوع غذاهایی که در هندوستان خورده می‌شود بسیار متنوع است

در هندوستان، بلند بودن ناخن غیر بهداشتی محسوب می‌شود (البته به‌جز در افرادی که مرتاض هستند)؛ از آن‌جایی که پاکیزه بودن دست‌ها به هنگام غذا خوردن از اهمیت زیادی برخوردار می‌باشد لذا تمام رستوران‌ها در هند یک سینک فقط برای شستن دستها دارند و آن را طوری تعبیه کرده‌اند که در معرض دید عموم باشد، البته پس از شستن دست نباید دستان خود را با حوله خشک کنید. یعنی دستان شما پس از شستن نباید با چیز دیگری تماس داشته باشد حتی حوله! به هنگام سفر کردن به هندوستان به یاد داشته باشید که حتی برای برداشتن و یا نوشیدنی از دست چپ استفاده نکنید.

البته این کار برای شما مشکل به نظر می‌آید پس بهتر است به هنگام غذا خوردن تصور کنید دستِ چپِ شما را با زنجیری به دگمه پیراهنتان بسته‌اند شما نمی‌توانید از آن استفاده کنید! البته بعد از خوردنِ غذا نیز باید مجدداً دستان خود را بشویید.

هنگام استفاده از انگشتان دست، غذا توسط تکه‌ای نان جمع شده و سریعاً به دهان گذاشته می‌شود. در هندِ شمالی، زمانی که غذای کاری خورده می‌شود نباید اجازه دهید که تمام انگشتان شما آغشته به آب و یا سُس گوشت شود و فقط از نوک انگشتان باید استفاده شود، خم کردنِ سر تا اندازه‌ای به سمت بشقابِ غذا و یا نزدیک کردن بشقاب غذا به دهان معمولاً قابل قبول می‌باشد. زمانی که از نان‌های نازک و پهن ماند (چاپاتی، روتی و نان) همراه با غذا استفاده می‌شود، بهتر است با استفاده از تکه‌های نان غذا را در بشقاب جمع کرده تا سُس و روغن غذا جذب نان شود.

البته تمام غذاهای هندی با دست خورده نمی‌شوند، غذاهایی که آبدار و یا باصطلاح آبکی می‌باشند مانند سوپ‌ها با قاشق خورده می‌شوند. در هند شمالی، غذاهایی مانند برنج ممولاً با قاشق خورده می‌شوند. علاوه بر این، قاشق و چنگال معمولاً در مواردی که لازم است تا از یک ظرف بزرگ‌تر و عمومی غذا برداشته شده و به داخل ظرف خود بریزید استفاده می‌شود، زیرا در این مورد استفاده کردن از دست برای ریختنِ غذا به داخل ظرفِ خود کمال بی‌ادبی محسوب می‌شود. در قدیم، هندی‌ها استفاده از چنگال و چاقو را به هنگام سرو غذا بلد نبودند و از این ابزار فقط در آشپزخانه استفاده می‌کردند؛ قاشق‌ها نیز معمولاً چوبی بودند و کم‌کم قاشق‌های فلزی جایگزین آنها شدند.

جوتا- Jutha
مفهوم کلمه جوتا از نظر مردم هند ‌(البته در مناطق مختلف هند، تلفظ این کلمه متفاوت است) یعنی هر چیزی که با دهان و یا بزاق شما تماس پیدا کند- و به عقیده آنها تعارف کردنِ جوتا (غذایی که در حال خوردنِ آن می‌باشید) به کس دیگر کاملاً بی‌ادبی محسوب می‌شود و باقیمانده غذای خود (غذای دست خورده) را فقط به دام و یا افراد بسیار نزدیک خانواده‌خود بدهید.

در هندوستان، بلند بودن ناخن غیر بهداشتی محسوب می‌شود

دستِ راست
یک قانون مهم و پراهمیت در هنگام غذا خوردن این است که همیشه به هنگام غذا خوردن و یا گرفتن غذا، از دستِ راست خود استفاده کنید. دست چپ، از نظر هندی‌ها دستِ غیر تمیز و غیر بهداشتی به حساب می‌آید و استفاده کردن از آن موقع صرف غذا بی‌ادبی می‌باشد؛ زیرا هندی‌ها به‌هنگام توالت رفتن از دستِ چپ برای شستن خود استفاده می‌کنند از اینرو از نظر آنها این دست غیر بهداشتی می‌باشد.

از آن‌جایی که در آداب هندی‌ها، جوتا- هر چیزی که با بزاق دهان در تماس قرار گرفته- پسندیده نمی‌باشد لذا زمانی که می‌خواهید غذا را از دیس غذا به داخل بشقاب خود بریزید فقط باید از دست چپ خود استفاده کنید و قاشق را در دستِ چپ خود بگیرید. از دست راست نباید استفاده شود زیرا دست راستِ شما به هنگام غذا خوردن با دهان و بزاق دهان شما آلوده شده و جوتا می‌باشد!

در بعضی موارد، استفاده از دست چپ پذیرفته می‌باشد مانند زمانی که پیاز و یا موادی از این قبیل را همراه با غذای خودمیل می‌کنید. البته در روستاها و مناطق دور افتاده هند غذا خوردن با دست راست چندان جدی گرفته نمی‌شود و می‌توان از دست چپ نیز استفاده کرد؛ هم‌چنین در بعضی اقوام هند، افرادی که چپ دست می‌باشند می‌توانند با دستِ چپ خود غذا بخورند

گوشت گاو و خوک:
تقریباً تمام هندوها، گاو را موجودی مقدس می‌دانند و گوشت گاو را نمی‌خورند، مانند مسلمانان که گوشت خوک را غیر بهداشتی و خوردن آن را حرام می‌دانند. لذا در منوی (لیستِ) غذایی رستوران‌هایی که در مناطق نسبتاً قدیمی‌تر قرار دارند گوشت گاو و خوک دیده نمی‌شود و نباید از آنان تقاضای این نوع غذاها را کرد زیرا نوعی اهانت و توهین به حساب می‌آید.

سایر آداب :
در مناسبت‌ها و مهمانی‌های رسمی، رسم بر این است که تمامی افراد اجازه دهند در ابتدا میزبان و یا افراد مسن‌تر- افراد مسن‌تر بر میزبان ارجحیت دارند- شروع به خوردن غذا نمایند و سپس بقیه افراد شروع کنند. تمامی افراد باید قبل از خوردن غذا و نشستن بر سر میز دستان خود را بشویند زیرا بعضی از غذاها ترجیحاً با دست خورده می‌شود.

علاوه بر این، شستن دست‌ها پس از خوردن غذا نیز الزامی است. معمولاً یک ظرف کوچک (همراه با آب ولرم و کمی لیمو) برای هر فرد در نظر گرفته می‌شود تا انگشتان خود را بشوید. لزومی ندارد که از تمامی غذاهای چیده شده بر سر میز خورده شود اما تمام کردن غذایی که داخل بشقاب غذای شما هست، الزامی است بنابر این به همان میزانی که میل دارید غذا در بشقاب خود بریزید.

نوع غذاها:
نوع غذاهایی که در هندوستان خورده می‌شود بسیار متنوع است و بستگی به منطقه و فرهنگ دارد. بطور مثال: در هندِ شمالی، برنج یکی از اقلام پرمصرف غذا می‌باشد، در حالیکه در هند جنوبی، روتی (نوعی نان از آرد گندم) زیادتر خورده می‌شود. غذاهای هندی معمولاً بسیار تند و پرادویه می‌باشند. انواع مختلفی از کاری (تهیه شده از تخم‌مرغ، ماهی، گوشت و یا سبزیجات) در آن‌جا سرو می‌شود که بسیار معروف می‌باشد. گیاهخواری نیز در هند بسیار رایج است خصوصاً در بین مرتاض‌ها و در بین اقوام مذهبی؛ هر گروه و مذهبی در هند، قوانین خاصی برای مواد غذایی و غذا خوردن دارند.
منبع:noortarjome.com



بیشتر بخوانید تا بیشتر بدانید

جشنواره رنگ هولی در هندوستان غذاهای محلی استان هرمزگان