اگر کودک شما کابوس می بیند !



 هنوز مشخص نیست که بچه ها از چه سنی شروع به خواب دیدن می کنند، ولی حتی کودکان کم سن و سال هم درباره خواب های شیرین و کابوس هایی که می بینند چیزهایی تعریف می کنند. تقریباً همه بچه ها گاهی کابوس یا خواب بدی می بینند یا می ترسند و اغلب این ترس ها تا قبل از رفتن به مدرسه، ترس از تاریکی است.

نمی توانیم کاملاً از کابوس پیشگیری کنیم، ولی والدین باید زمینه ای برای استراحت کودک با آرامش کامل را فراهم کنند تا این اتفاق نیفتد. کمک به کودکان برای غلبه بر ترس های دوران کودکی هم به غلبه بر کابوس ها کمک می کند.

کابوس کی اتفاق می افتد؟
کابوس هم مانند خواب های دیگر در مرحله ای از خواب اتفاق می افتد که مغز بسیار فعال است و تجربه ها و اطلاعات جدیدی که از یادگیری و حافظه بدست می آید را مرتب می کند. تصاویر واضحی که مغز پردازش می کند می توانند خیلی واقعی به نظر برسند.

این بخش از خواب با عنوان مرحله حرکت سریع چشم یا REM شناخته می شود، زیرا چشم ها زیر پلک با سرعت زیادی حرکت می کنند. کابوس بیشتر در نیمه دوم خواب شبانه رخ می دهد که فواصل REM طولانی تر هستند.

وقتی بچه ها از کابوس بیدار می شوند، تصاویر هنوز برایشان زنده است و واقعی به نظر می رسد. بنابراین طبیعی است که احساس ترس و ناراحتی بکنند و والدین شان را صدا کنند. وقتی سن مدرسه رفتن بچه ها می رسد، آنها کم کم درک می کنند که کابوس فقط یک خواب ترسناک است و واقعیت ندارد و نمی تواند به آنها ضرری برساند. ولی دانستن این موضوع هم باعث نمی شود که دیگر نترسند. حتی بچه های بزرگتر نیز می ترسند و وقتی از کابوس بیدار می شوند نیاز به دلگرمی و آرامشی دارند که والدین به آنها می دهند.

چه چیزی منجر به کابوس می شود؟
هیچ کس دقیقاً نمی داند که دلیل اصلی کابوس چیست. رویاها و خواب ها – و کابوس ها – یکی از روش هایی هستند که کودکان افکار و احساسات خود درباره موقعیت هایی که با آنها روبرو می شوند را پردازش می کنند.

اغلب اوقات کابوس ها به دلیلی نامشخص رخ می دهند. گاهی هم وقتی اتفاق می افتند که کودک استرس یا تغییر را تجربه می کند. رویدادها یا موقعیت هایی که احساس ناامنی می دهند، مانند اسباب کشی، رفتن به مدرسه تازه، متولد شدن یک خواهر یا برادر، یا تنش های خانوادگی هم ممکن است در کابوس ها منعکس شوند.

گاهی کابوس به عنوان بخشی از واکنش کودک به یک ضربه مانند فاجعه طبیعی، تصادف یا جراحت رخ می دهند. بعضی از بچه ها به خصوص آنهایی که قوه تخیل خوبی دارند، یا درست قبل از خواب، کتاب های ترسناک می خوانند یا فیلم های ترسناک تماشا می کنند، می تواند دلیل کابوس باشد.

موضوعات کابوس ها معمولاً آنچه در ذهن کودک می گذرد را منعکس می کند و مشخص می کند که کودک با احساسات خشونت آمیز، استقلال یا ترس از جدایی در جدال است. اعضای کابوس می تواند شامل هیولاها، آدم های بد، حیوانات، موجودات خیالی یا افراد و مکان های آشنا باشد که به شکل های عجیب و غریبی ترکیب شده اند.

بچه ها ممکن است کابوس هایی مانند خورده شدن، گم شدن، فرار کردن از چیزی یا کسی یا مجازات شدن ببینند. گاهی کابوس ها همان وقایع روزانه هستند که تغییرات ترسناکی کرده اند. شاید بچه همه جزئیات را یادش نیاید، ولی معمولاً بیشتر تصاویر، کاراکترها، موقعیت ها و بخش های ترسناک را به یاد دارد.

تشویق کودک به خواب های شیرین
والدین نمی توانند از کابوس پیشگیری کنند، ولی می توانند به بچه ها کمک کنند تا خواب خوب و راحتی داشته باشند و خواب های خوب ببینند.

برای آنکه به هنگام خواب کودک را آرام کنیم و به او حس امنیت و آرامش بدهیم تا خواب های خوب ببیند، می توانیم کارهای زیر را انجام دهیم:

•    وقت خواب و وقت بیدار شدن همیشه مشخص باشد.

•    روتین خواب ترتیب دهید تا به کودک کمک کنید که آرام شود و احساس امنیت کند و کم کم به خواب برود. این می تواند شامل حمام کردن او، در آغوش کشیدن او، کتاب خواندن یا صحبت های آرام در مورد وقایع خوشایند روز شود.

•    رختخواب یا تختی راحت و جایی آرام داشته باشد. یکی از اسباب بازی های محبوب، عروسک نرم یا نور کم می تواند به خواب بچه کمک کند.

•    کودک باید از تماشای فیلم های ترسناک، برنامه های تلویزیونی یا داستان های ترسناک قبل از رفتن به رختخواب اجتناب کند، به خصوص اگر قبلاً باعث کابوس دیدن او شده است.

•    کودک بداند که کابوس ها واقعی نیستند و فقط خواب هستند و به آنها آسیبی نمی زنند.

 

 اقدامات بعد از کابوس دیدن
اگر کودک شما کابوس دید کارهای زیر می تواند به شما کمک کند:

به کودک خود دلگرمی دهید که شما پیش او هستید. حضور آرام شما به او احساس امنیت می دهد و بعد از بیدار شدن و ترسیدن، حس می کند که شما محافظ او هستید. اینکه او بداند شما پیشش هستید حس امنیت او را تقویت می کند.

بر آنچه رخ داده است برچسب بزنید. بگذارید کودک بداند که این یک کابوس بوده و تمام شده است. می توانید جملاتی مثل این بگویید: "خواب بد دیدی، ولی حالا بیدار شدی و همه چی آرومه." به او دلگرمی دهید که چیزهای ترسناکی که در کابوسش دیده، در دنیای واقعی اتفاق نمی افتد.

به او آرامش بدهید. به او نشان دهید که درک می کنید او ترسیده است و دیگر مشکلی نیست. به او یادآوری کنید که همه خواب می بینند و گاهی این خواب ها ترسناک یا ناراحت کننده هستند و خیلی واقعی به نظر می رسند، پس طبیعی است که از آنها بترسد.

جادو کنید. برای بچه های پیش دبستانی و دانش آموزانی که تخیلات واضحی دارند، قدرت های جادویی عشق و محافظت شما، خیلی خوب نتیجه می دهد. می توانید تظاهر کنید که هیولاها با اسپری ضدهیولا ناپدید می شوند. داخل کمد و زیر تخت را نگاه کنید و نشانس دهید که هیولایی وجود ندارد.

نور اتاق را تنظیم کنید. لامپ کم نوری را در اتاق روشن کنید یا لامپ هال را روشن بگذارید تا کودک در اتاق تاریک نترسد و بتواند راحت بخوابد. چراغ خواب کنار تخت هم می تواند کمک کننده باشد.

به کودک خود کمک کنید تا دوباره به خواب برود. گفتن چیزهای آرامش بخش می تواند حال او را عوض کند. موارد زیر را امتحان کنید تا او بتواند دوباره بخوابد: عروسک نرم محبوبش را به بغلش بدهید، پتوی محبوبش را رویش بکشید یا بالش، چراغ خواب یا هر چیزی که دوست دارد در اختیارش بگذارید یا موسیقی آرام برایش بگذارید. یا در مورد خواب های خوبی که دوست دارد ببیند با او حرف بزنید. یا او را ببوسید و آرام از اتاقش بیرون بروید.

گوش شنوا داشته باشید. نیازی نیست که ساعت ها در مورد کابوسش با او حرف بزنید. خیلی موجز و کوتاه در موردش حرف بزنید تا آرام شود و احساس امنیت کند و دوباره بتواند بخوابد. صبح روز بعد او در مورد کابوس شب قبل با شما صحبت می کند. صحبت کردن در مورد کابوس یا کشیدن نقاشی یا نوشتن درباره آن در روشنایی روز باعث می شود که چیزهای ترسناک دیگر ترسناک به نظر نرسند. او از فکر کردن به پایان جدید و جالبی برای خواب ترسناکش خوشش هم می آید.

برای بیشتر کودکان، کابوس ها گاهی اتفاق می افتند و جایی برای نگرانی وجود ندارد و آنها فقط به آرامش و حس امنیتی که به آنها می دهید نیاز دارند. اگر کابوس ها بیشتر شدند و خواب کودک بهم خورده است یا برای او مشکلات رفتاری و احساسی ایجاد کرده است با پزشک مشورت کنید.

منبع:bartarinha.ir



آنچه والدین باید بدانند

چگونه کودکانی شاد تربیت کنیم؟ 9 فرمان به نفع فرزندان آیا می خواهید فرزندتان حرف شنو باشد؟ با کودک خود دوستانه رفتار کنید با کودکان لوس چگونه برخورد کنیم؟ ما شلخته ایم یا کودکمان؟

آداب صحبت کردن با نوزادان



می توانند آرام و با صدایی دلنشین با نوزاد خود صحبت کنند. نوزاد با شنیدن صدای پدر و مادر خود به آنها نگاه می کند و عکس العمل نشان می دهد.

وقتی که با ملایمت و نرمی با نوزادتان حرف می زنید، یعنی با او ارتباط برقرار کرده اید و او را به واکنش های گفتاری تشویق می کنید. این صحبت کردن با نوزاد مهارت های زبانی را در او تکامل می بخشد.نوزادان به صداهای بلند اطرافیان به خصوص پدر و مادر هنگام صحبت کردن با آنها واکنش نشان می دهند.

بنابراین والدین به کودک حرف های آرام کننده بزنید. برای مثال بگویید:" چه کودک ناز و زیبایی دارم... دست هایش راببین چه کوچک و قشنگ است."

نوزاد را در هنگام صحبت کردن نزدیک خود نگه دارید و به چشم هایش نگاه کنید. او را به آرامی تکان دهید و برایش حرف بزنید.

سعی کنید هر کاری را برایش انجام می دهید، برایش توضیح دهید. برای مثال:" می خواهم لباست را عوض کنم کوچولو، الان پوشک تازه ای برایت می بندم. کمی ماساژت می دهم تا آرام شوی عزیزم."

گفتن این حرف ها در نوزاد احساس آرامش ایجاد کرده و ارتباط عاطفی میان شما و او را تقویت می کند.

منبع:seemorgh.com



تازه مادران بخوانند

چه موقع و در چه صورتی به نوزاد پستانک بدهید کم شنواییی در نوزادان اگر نوزادم دچار یرقان شود.. بثورات در محل پوشک نوزادان علت زردی در نوزادان !!! مراقب گوش درد نوزادان باشید

7 اشتباه والدین در حرف زدن با کودکان



 پدر یا مادر بودن یکی از سخت ترین کارهای دنیا است. این شغل، 24 ساعته است و می تواند بسیار خسته کننده باشد. اما مهم است، با همه خستگی نیز مسایلی را رعایت کنید تا به روح، جسم و اعتمادبه‌نفس فرزندتان لطمه ای وارد نشود. باید طوری او را تربیت و با او رفتار کنید تا در بزرگسالی علاوه بر اینکه مایه افتخار شما شود، خودش نیز در سلامت روحی کامل زندگی کند.

یکی از روش های ارتباطی با کودکان حرف زدن است. اگر بتوانید روش های صحیح حرف زدن خود با کودکان را یاد بگیرید، به طور غیرمستقیم درست حرف زدن را به او نیز می آموزید.

1. غر زدن
بسیاری از والدین برای اینکه فرزندشان تکالیفش را درست انجام دهد یا غذایش را کامل بخورد، مدام سر او غر می زنند و اعتراض می کنند. این رفتار به هیچ عنوان مناسب و پاسخ‌گو نیست. بر اساس مجله تایم، این کار باعث می شود تا کودک لج کند و درست برعکس آن را انجام دهد. این مساله همچنین باعث می شود تا فرزند از زمان هایی همچون غذاخوردن فرار و سعی کند خودش را به کاری دیگر مشغول کند.

2. کوتاه پاسخ دادن
والدینی که با پاسخ کوتاه فرزند را مجبور می کنند از آنها اطاعت کند، به هیچ عنوان روش درستی برای تربیت کودک خود انتخاب نکرده اند. با گفتن عبارت: «برای اینکه من می گم!» باعث می شوید تا کودک هرگز به چرایی مسایل فکر نکند. قدرت تحلیل و پرسش‌گرایی را از او می گیرید. یا گفتن عبارتی همچون: «هر چه من می گویم را باید انجام دهی» به این مفهوم است که هیچ احترامی برای فرزند خود قایل نیستید و او نیز در مقابل به شما احترام نخواهد گذاشت. برای تربیت صحیح فرزندان، برای پاسخ به سوالات او زمان بگذارید و با صبر کامل و مرتبط به او پاسخ بدهید.

3. کودکانه رفتار کردن
کودکان بسیار باهوش تر از آن هستند که تصور می کنید. لازم نیست صدای خود را کودکانه کنید یا با کلمات خیلی بچه‌گانه با او حرف بزنید تا به حرف هایتان گوش کنند. کودکان مکالمات مردم با یکدیگر را می شنوند و کودکانه حرف زدن را نوعی اهانت به خود می دانند.

4. مشغول بودن
کودکان دوست دارند برای آنها ارزش قایل شوید. به همین دلیل بسیار مهم است واقعا برای آنها ارزش قایل شوید. هنگام صحبت با فرزند خود، گوشی موبایل را کنار بگذارید و با همه حواس به حرف های او گوش فرا دهید. این باعث می شود تا اعتمادبه نفس پیدا کنند و آن حس ارزشمندی که دنبالش هستند را از شما بگیرند.

5. زیاد حرف زدن
تحقیقات کارشناسان ثابت کرده است، مغز هر انسانی می تواند در هر مرتبه، به طور متوسط 5 تا 9 موضوع را به خاطر بسپارد. به همین دلیل است که کودکان وقتی بیشتر از ظرفیت خود می شنوند، دیگر تمایلی به گوش کردن ادامه حرف ها ندارند. اگر می خواهید مسایل زیادی به فرزند خود بیاموزید، آن را به چندین بخش کوتاه تقسیم کنید تا نتیجه بهتری داشته باشد.

6. استفاده از واژه های محکوم یا سرزنش کننده
هرگز از واژه هایی که باعث ایجاد حس گناه در کودک می شود، استفاده نکنید. کودکان از همان ابتدا حس همدردی ندارند و بسیاری از چیزها را نمی توانند درک کنند. نباید برای اشتباهای که انجام می دهند خیلی آنها را مواخذه و سرزنش کنید.

7. تهدید کردن
هدف از بزرگ کردن کودک این نیست که او را مطیع و فرمانبردار خود تربیت کنیم. باید به کودکان فرصت فکر و خطا کردن بدهد. تهدید کردن کودک باعث می شود تا اعتمادبه‌نفس او از بین برود و در بزرگسالی دچار مشکل بشود.

منبع:bartarinha.ir



آنچه والدین باید بدانند

9 فرمان به نفع فرزندان با کودکان لوس چگونه برخورد کنیم؟ تربیت کودکان 3 تا 14 سال تنبیه بدنی نامناسب ترین روش تربیت کودک ده گام بسوی پرورش یک کودک بردبار و مقاوم مامان جون، دستم اُوخ شده!

بیماری اوتیسم چیست و چه علائمی دارد؟



علایم و شدت بیماری اوتیسم در افراد مختلف، متفاوت است

بیماری اوتیسم در کودکان

بیماری اوتیسم بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی تأثیر می گذارد. علائم بیماری اوتیسم در سال های اول عمر بروز می کند، عوامل مختلفی در بروز بیماری اوتیسم نقش دارند اما مهمترین علت اوتیسم توارث است. بنظر می رسد که تعداد کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم درحال رشد است. بیماری اوتیسم در پسران شایع تر از دختران است.

بیماری اوتیسم چیست؟
بیماری اُوتیسم (درخودماندگی یا Autism)، یک اختلال رشد است که در سه سال اول زندگی ظاهر می گردد. بیماری اوتیسم با تاثیر بر روی مغز کودک، رفتارهای اجتماعی و مهارت ارتباط برقرار کردن را مختل می کند. هرچند علایم و شدت بیماری اوتیسم در افراد مختلف، متفاوت است، اما همه انواع اوتیسم برتوانایی برقراری ارتباط با دیگران توسط کودک، تاثیر می گذارد.

بنظر می رسد که تعداد کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم درحال رشد است. هرچند درمان و شفای کاملی برای بیماری اوتیسم وجود ندارد، اما درمان جدی و بموقع اوتیسم تغییرات بزرگی در زندگی کودکان مبتلا به بیماری ایجاد می‌کند.

 علت اوتیسم چیست؟
عوامل مختلفی در بروز بیماری اوتیسم نقش دارند اما مهمترین علت اوتیسم توارث است. جهش های ژنتیکی در کنار بحث توارث ژن ها در بروز بیماری اوتیسم دخیل است. موضوع مربوط به یک ژن هم نیست و ژن های مختلف و تعامل آنهاست که باعث بروز اوتیسم می شود.

بیماری اوتیسم یک ناتوانی طولانی مدت است که منجر به اختلال عملکرد عصبی – روانی در فرد می شود. گر چه به نظر می رسد که اوتیسم عارضه نادری است اما اطلاعات اخیر گویای آن است که شیوع بیماری اوتیسم حتی تا 20 مورد در هر10000 تولد زنده می رسد.

اگر چه علت اصلی بیماری اوتیسم کاملاً شناخته شده نیست، اما در سال های اخیر تحقیقات و مطالعات بسیاری در زمینه بیماری اوتیسم صورت گرفته است. تحقیقات تأکید زیادی بر منشاء زیست شناختی و عصب شناختی بیماری اوتیسم در مغز دارد. در بسیاری از خانواده ها سابقه بیماری اوتیسم و یا اختلالات مربوط به اوتیسم وجود داشته است که ریشه ژنتیک را مطرح می کند اگر چه تا به حال ژن خاصی که مربوط به بیماری اوتیسم باشد شناخته نشده است.

پژوهشگران در مورد نقش ژنتیک در علت شناسی بیماری اوتیسم اختلاف نظر دارند و عده ای از آنها ترکیب چندین ژن را به عنوان علت بیماری اوتیسم مطرح می کنند. چندین نظریه درباره بیماری اوتیسم مطرح شده که هیچیک به طور دقیق اثبات نشده است.

علائم ابتلا به بیماری اوتیسم

بیماری اوتیسم نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیر طبیعی مشخص می شود. علائم بیماری اوتیسم در سال های اول عمر بروز می کند و علت اصلی آن ناشناخته است. بیماری اوتیسم در پسران شایع تر از دختران است. بیماری اوتیسم بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی تأثیر می گذارد.

کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم دوست دارند وسایل را پشت هم بچینند و قطار کنند

 
کودک مبتلا به بیماری اوتیسم اختلال تکلم دارد
از نظر کلامی، کودک مبتلا به بیماری اوتیسم دچار تاخیر است. کودکان به مرور که بزرگ می شوند، درک بیانی بالاتری در مقایسه با قدرت بیان دارند. یک کودک طبیعی در یک سالگی می تواند تک کلمه ادا کند و در 1.5 سالگی 3-2 کلمه را با هم ترکیب می کند اما کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم یا کلام ندارند یا در مقایسه با سن شان دچار تاخیر کلامی اند یا کلام دارند اما معنی دار نیست و کلام دیگران را اکو می کنند.

متاسفانه گاهی والدینی را می بینیم که بیماری اوتیسم فرزندشان را انکار می کنند. آنها می گویند فرزندم کلام دارد و حتی باهوش است چون در سن پایین می تواند جمله های سنگین و طولانی را بیان کند اما برخی کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم مثل طوطی کلمات و جمله های اطرافیان را تکرار می کنند. این به معنی هوش بالای کودک نیست بلکه بدان معنی است که کودک درک و شناختی از محیط اطراف ندارد.

کودک مبتلا به بیماری اوتیسم «من» نمی گوید

در روند طبیعی رشد، کودکان به محض آنکه «من» را درک می کنند، دیگر از «نام خود» برای بیان خواسته هایشان استفاده نمی کنند در حالی که کودک مبتلا به بیماری اوتیسم شناختی از «من» ندارد و خود را با نام صدا می زند؛ مثلا می گوید: «به علی آب بدید!» این نشانه خوبی نیست. حتی کودک مبتلا به بیماری اوتیسم ضمایر را هم اشتباه استفاده می کند.

ارتباط کودک مبتلا به بیماری اوتیسم یکطرفه است
کودک مبتلا به بیماری اوتیسم حتی اگر کلام داشته باشد، نمی تواند درست ارتباط برقرار کند و گفتارش جهت دار نیست. ممکن است محتوای کلام با سنش متناسب نباشد یا بدون توجه به صحبت های دیگران فقط در مورد علایق خود صحبت کند. در واقع کودک مبتلا به بیماری اوتیسم نمی تواند تبادل اطلاعات کند. کودکان مبتلا به اوتیسم به لبخند یا خستگی دیگران توجهی ندارند و نمی توانند نوبت را رعایت کنند. آنها ارتباط یکطرفه برقرار می کنند و به همین علت ارتباطشان موثر نیست.

واژه سازی کودک مبتلا به بیماری اوتیسم غیرطبیعی است
ممکن است واژه سازی به شکل بازی در کودکان عادی هم دیده شود اما جایگزین کردن همیشگی واژه ها، مختص مبتلایان به بیماری اوتیسم است. مثلا کودک مبتلا به بیماری اوتیسم ممکن است همیشه به «باب اسفنجی»، «بنگی» بگوید.

کودک مبتلا به بیماری اوتیسم ساعت ها با یک وسیله سرگرم می شود
کودک طبیعی مدت توجه کوتاهی دارد یعنی شاید نهایتا 5 دقیقه با یک اسباب بازی، بازی کند و بعد آن را رها کند و سراغ بازی دیگری برود. کودک طبیعی چون محرک های مختلف را آزمایش می کند، پیشرفت می کند اما کودک مبتلا به بیماری اوتیسم ساعت ها یک بازی تکراری انجام می دهد.

کودک مبتلا به بیماری اوتیسم ممکن است ساعت ها یک بازی تکراری انجام دهد

کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم نبوغ خاصی در برخی مسائل دارند
در بیماری اوتیسم، متاسفانه دو سوم کودکان مبتلا، کم توان ذهنی هستند و یک سوم آنها هوش معمولی دارند. این کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم در برخی مسائل نبوغ خاصی دارند. مثلا ممکن است علاقه خاصی به سیاره ها داشته باشند و با کمترین تلنگری اطلاعاتی را در این زمینه حفظ کنند و اگر در جمع قرار بگیرند در مورد این مسائل صحبت کنند. معمولا هم به پیام های ارتباطی دیگران مثل اینکه «بس است» یا «خسته شدیم» توجهی ندارند.

در بیماری اوتیسم، کودک مبتلا معمولا محو پنکه و لباسشویی می شود
کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم به چرخیدن یا به وسایلی که می چرخد مثل پنکه و لباسشویی علاقمند هستند و ممکن است ساعت ها خود را با تماشای آنها سرگرم کنند. ممکن است زنجیری را تکان دهند یا به موسیقی های ثابت واکنش و علاقه شدید نشان دهند.

کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم مثل کودکان دیگر بازی نمی کنند
بیماران اوتیسمی با اسباب بازی ها آنگونه که باید بازی نمی کنند؛ مثلا ممکن است به جای راه بردن ماشین های اسباب بازی روی زمین، آنها را پشت هم بچینند و قطار کنند.

بیماران اوتیسمی با اسباب بازی ها آنگونه که باید بازی نمی کنند

بیماری اوتیسم درمان پذیر است
علائم بیماری اوتیسم معمولا از 9 ماهگی قابل تشخیص است اما در 3-2 سالگی کاملا مشخص می شود مگر در موارد بسیار خفیف که ممکن است بیماری اوتیسم در نوجوانی یا جوانی تشخیص داده شود. علائم بیماری اوتیسم در 3 حوزه ارتباط، کلام و علایق و رفتارهای تکراری دیده می شود.

متاسفانه والدین برخی از کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم واقعیت را انکار می کنند چون پذیرش این موضوع سخت است اما با این کار فقط کودک شان را از دوران طلایی درمان محروم می کنند؛ در صورتی که در بیماری اوتیسم اگر آموزش های لازم، به موقع به کودک در سن طلایی داده شود، احتمال طبیعی تر شدن رفتارها وجود دارد.

در موارد خفیف معمولا بیماری اوتیسم را دیر و در نوجوانی و جوانی تشخیص می دهند. وقتی مهارت ها شکل پیدا کرد، دیگر نمی توان آن را تغییر داد. البته اگر بینش را تغییر دهیم، حتی به افراد مبتلا به بیماری اوتیسم در این سن هم می توان کمک کرد؛ مثلا اگر نوجوانی نمی داند کجا باید حین ارتباط صحبت هایش را قطع کند، باید به مادر یاد داده شود با علائم خاصی به فرزندش غیرمستقیم نشان دهد صحبت کافی است. سن طلایی درمان بیماری اوتیسم تا قبل از 5 سالگی است. هر چه در سن پایین تری بیماری اوتیسم تشخیص داده و بازتوانی ها شروع شود، احتمال طبیعی شدن بیشتر است اما باید بپذیریم که کودکان مبتلا به بیماری همیشه تا حدودی با سایر همسالان خود متفاوت هستند.

با این همه، متاسفانه برخی از درمانگران هنوز تعریف قدیمی بیماری اوتیسم را باور دارند و فکر می کنند این بیماران، ناتوان و گوشه گیر هستند و اگر فردی کلام و فقط علایق خاص و تکراری داشته باشد، می گویند به بیماری اوتیسم مبتلا نیست و با تشخیص اشتباه، کودک را از دوران طلایی درمان محروم می کنند.

اگر کودک از طرف شما و یا دکتر مخصوص خود مظنون به بیماری اوتیسم باشد به هر حال بایستی توسط شخصی که در زمینه بیماری اوتیسم تخصص دارد معاینه دقیق شود. ممکن است این فرد یک روانشناس، روانپزشک و یا یک متخصص رشد اطفال باشد.

در بیماری اوتیسم گاهی ممکن است برای یک تشخیص دقیق و درمان به یک تیم متخصص نیاز شود این تیم می تواند از افراد زیر تشکیل شود :
- متخصص رشد در اطفال: این فرد می تواند مشکلات سلامتی و رشد در کودکان را درمان کند.
- روانپزشک کودک: این فرد می تواند در تشخیص اولیه بیماری اوتیسم کمک کرده و در صورت نیاز، داروهائی را برای کمک به کودک مبتلا به اوتیسم تجویز کند.

- روانشناس کودک: در شناخت عادات و حالات روانی کودک مبتلا به بیماری اوتیسم کمک کرده و ناتوانی های کودک مبتلا به بیماری اوتیسم را در زمینه های رشد ذهنی ،روانی، و اجتماعی بررسی می کند. همچنین یک روانشناس می تواند در بهبود رفتاری کودک مبتلا به بیماری اوتیسم و افزایش مهارتهای اجتماعی او به شما کمک کند.

- رفتار درمان: این شخص می تواند علاوه برکمک به بهبود توانائی های کودک مبتلا به بیماری اوتیسم در کارهای روزانه مانند لباس پوشیدن، غذا خوردن و سایر کارهای استقلالی، همچنین در بهبود وضعیت حواس پنجگانه ،قدرت تشخیص و سایر توانائی های کودک او را یاری کند.

- کار درمان: یک کار درمان کودک مبتلا به بیماری اوتیسم را در استفاده درست از عضلات و اندامهای بدن برای انجام کارهای بزرگ و کوچک بدنی می تواند یاری کند.

- گفتار درمان: در بهبود وضعیت گفتار کودک مبتلا به بیماری اوتیسم و افزایش توانائی او در مهارتهای کلامی بسیار مؤثر است.

- مشاور خانواده: این شخص می تواند علاوه بر راهنمائی در امر روابط شما با کودک مبتلا به بیماری اوتیسم، شما را در بهره وری بهتر از منابع و مراکز موجود در جامعه برای کمک به درمان کودک کمک کند. اگر علائم بیماری اوتیسم شدید باشد، مثلا کودک خنده های بی مورد یا حرکت های کلیشه ای یا تشنج و رفتارهای خودآزار داشته باشد، داروهایی برای حذف و طبیعی شدن رفتار او تجویز می شود که موثر هم است.

گردآوری: بخش سلامت بیتوته

منابع:

rastineh.ir

bartarinha.ir

yjc.ir

imamhadi.com



والدین نگران بخوانند

اهمیت نقاشی در سلامت روان کودکان این 10 مهارت را به کودک بیاموزید اهمیت توجه به بهداشت روانی کودکان درباره مرگ به کودکان دروغ نگویید رفتارهای خوب را در کودک خود تقویت کنید عزت نفس در کودکان